tag:blogger.com,1999:blog-36583154620421737342024-03-18T21:56:22.553-07:00Λογοτεχνίας Κείμεναλογοτεχνίας κείμενα.... σελίδες του περιοδικού ΥΦΟΣΠάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-88240983760742844822018-09-09T03:17:00.001-07:002018-09-09T03:17:39.013-07:00ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: ΦΑΝΤΑΣΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_1dwg _1w_m _q7o" style="padding: 12px 12px 0px;">
<div>
<div class="e_il5smvw38 i_il5smsioj clearfix" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: inherit; font-size: 12px; margin-bottom: -1px; zoom: 1;">
<div class="clearfix k_il5smvxv_" style="font-family: inherit; margin-bottom: -6px; zoom: 1;">
<a aria-describedby="js_3wn" aria-hidden="true" aria-owns="" class="_5pb8 o_il5smsiok _8o _8s lfloat _ohe" data-ft="{"tn":"m"}" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=550909554" href="https://www.facebook.com/dionisis.vitsos.90?fref=nf&__xts__%5B0%5D=68.ARCJwY8iDhtpeXYVuKkGW2u6yQ3GbWUXsSKOC0p5984lRvoB2otaBqB7jUBWrV7i9Gv04nkrnuqe-lirnsrwwJWrl0SvKuj0_wRtukH9CNImxxugl8JfwaedgprQBMLvh6EeHRKbQ84pDVYA4_S57i-G6JlMW4iyvWRUs59AiC-yfTl0w2gs03wSeRH7WjvhpnWQu-IUiipMWtZnOrC_GGzUI6lB22XBdx4dgHTCsA&__tn__=m-R" id="js_3wo" style="color: #365899; cursor: pointer; display: block; float: left; font-family: inherit; margin-right: 8px; padding-bottom: 3px; text-decoration-line: none;" tabindex="0" target=""><div class="_38vo" style="font-family: inherit; position: relative;">
<div style="font-family: inherit;">
<img alt="" aria-label="Dionisis Vitsos" class="_s0 _4ooo _5xib _5sq7 _44ma _rw img" role="img" src="https://scontent-sof1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-1/p50x50/14344272_10154530403689555_2359781151913081082_n.jpg?_nc_cat=0&oh=9697f761e1d9e33f779d0d196300a55a&oe=5C3B7791" style="border-radius: 50%; border: 0px; display: block; height: 40px; overflow: hidden; width: 40px;" /></div>
</div>
</a><div class="clearfix _42ef" style="font-family: inherit; overflow: hidden; zoom: 1;">
<div class="rfloat _ohf" style="float: right; font-family: inherit;">
</div>
<div class="l_il5smvxw0" style="font-family: inherit; padding-bottom: 6px;">
<div style="font-family: inherit;">
<div class="_6a _5u5j" style="display: inline-block; font-family: inherit; width: 428px;">
<div class="_6a _6b" style="display: inline-block; font-family: inherit; height: 40px; vertical-align: middle;">
</div>
<div class="_6a _5u5j _6b" style="display: inline-block; font-family: inherit; vertical-align: middle; width: 428px;">
<h5 class="_14f3 _14f5 _5pbw _5vra" data-ft="{"tn":"C"}" id="js_3jq" style="font-family: inherit; font-size: 14px; font-weight: normal; line-height: 1.38; margin: 0px 0px 2px; padding: 0px 22px 0px 0px;">
<span class="fwn fcg" style="color: #616770; font-family: inherit;"><span class="fwb fcg" data-ft="{"tn":";"}" style="font-family: inherit; font-weight: 600;"><a data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard-referer="ARSWUaP4dh3b47Jxa7sqHMRZj8VgAOn0IxlLMoCGrCvyNguTnToauDrLU6NJSluQXIE" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=550909554&extragetparams=%7B%22hc_ref%22%3A%22ARSWUaP4dh3b47Jxa7sqHMRZj8VgAOn0IxlLMoCGrCvyNguTnToauDrLU6NJSluQXIE%22%2C%22fref%22%3A%22nf%22%7D" href="https://www.facebook.com/dionisis.vitsos.90?hc_ref=ARSWUaP4dh3b47Jxa7sqHMRZj8VgAOn0IxlLMoCGrCvyNguTnToauDrLU6NJSluQXIE&fref=nf&__xts__%5B0%5D=68.ARCJwY8iDhtpeXYVuKkGW2u6yQ3GbWUXsSKOC0p5984lRvoB2otaBqB7jUBWrV7i9Gv04nkrnuqe-lirnsrwwJWrl0SvKuj0_wRtukH9CNImxxugl8JfwaedgprQBMLvh6EeHRKbQ84pDVYA4_S57i-G6JlMW4iyvWRUs59AiC-yfTl0w2gs03wSeRH7WjvhpnWQu-IUiipMWtZnOrC_GGzUI6lB22XBdx4dgHTCsA&__tn__=C-R" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration-line: none;">Dionisis Vitsos</a></span></span></h5>
ΑΘΗΝΑ</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<img height="240" src="https://scontent-sof1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/41312892_10156657591604555_5843721327432695808_n.jpg?_nc_cat=0&oh=3eb23270384eabcab8672380732e428a&oe=5C3301AC" width="320" /></div>
<div class="_5pbx userContent _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_3js" style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-top: 6px;">
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_5b94e9123b6fb2c42252444" style="display: inline;">
<br /><span style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: ΦΑΝΤΑΣΙΑ</span><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;" /><span style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">.</span><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;" /><span style="color: #a64d79; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><b>N</b></span><span style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">άναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;" /><span style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη, </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;" /><span style="color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί </span><span class="text_exposed_show" style="color: #1d2129; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;"><br />κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει.<br />.<br />Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά<br />γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,<br />κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά<br />όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.<br />.<br />Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός<br />για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει<br />όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός :<br />όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη.<br />.<br />Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί<br />πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου–<br />–καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα η φανταιζί,–<br />βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου… </span></div>
</div>
<div class="_5pbx userContent _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_3js" style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-top: 6px;">
<div class="text_exposed_root text_exposed" style="display: inline;">
<span class="text_exposed_show" style="display: inline;"><br /><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ</i></span></span></div>
</div>
<div class="_5pbx userContent _3576" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_3js" style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-top: 6px;">
<div class="text_exposed_root text_exposed" style="display: inline;">
<span class="text_exposed_show" style="display: inline;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i> (Αγία Ευθυμία Φωκίδος,1893 – Χαλκίδα, 1984), «ΟΥΛΑΛΟΥΜ» 1936</i></span><br /><span style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">.</span><br /><span style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif;">[ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: Πεζογράφος, ποιητής, κριτικός, και θεατρικός συγγραφέας,από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας.. Το έργο του, εντυπωσιακό σε έκταση και ποικιλία, σημαδεύτηκε από την έντονη αντιδικία του με τις καθιερωμένες αξίες της ζωής και του αστικού πολιτισμού. Εισήγαγε υπερρεαλιστικά στοιχεία στην ελληνική πεζογραφία.]</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-60066945341883256622018-07-31T02:43:00.001-07:002018-07-31T02:43:05.745-07:00Λογοτεχνικές βόλτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #444444; font-size: large;">ΑΠΟΨΕΙΣ</span><br /><br /><div style="text-align: center;">
<a href="http://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/field/image/2018-07/vivlio_vivlio.jpg"><img height="214" src="http://www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/styles/teaser_big/public/field/image/2018-07/vivlio_vivlio.jpg?itok=3F_DmrD0" width="320" /></a></div>
<br /><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">γράφει ο Φοίβος Γκικόπουλος *</span><br /><br /><br /><div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ξεκινώντας από τον Αριστοτέλη με την περιπατητική σχολή μέχρι τον Δάντη που έκανε τη βόλτα του με τον Βιργίλιο στον άλλο κόσμο, ο περίπατος είχε πάντα μια σημαντική θέση στη λογοτεχνία, και η βόλτα ήταν πάντα η πιο τέλεια ασχολία για ποιητές, συγγραφείς και διανοητές.</span></div>
<div style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-large;"><b style="background-color: #7f6000;"> Η </b></span><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> εποχή μας αρχίζει με δύο μνημειώδεις βόλτες, εκείνην του υπέργηρου και μελαγχολικού Ρουσό και εκείνην ενός Καντ που υπολόγιζε και το δευτερόλεπτο όταν έβγαινε για βόλτα, και ήταν επίσης υπέργηρος και μελαγχολικός. Δύο πνεύματα που φαντασιώνονταν με τρόπο εξαίσιο κατά τη διάρκεια της βόλτας τους.</span></div>
<div style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">
Ακολουθούν άλλα δύο πνεύματα, ρομαντικά και «τουριστικά»: ο Γκέτε γράφει τα «Χρόνια της περιπλάνησης» και ο Σταντάλ το «Περίπατοι στη Ρώμη», όπου δεν ανακαλύπτει μόνον τα έργα τέχνης αλλά και τον χαρακτήρα των Ιταλών που θα συναντήσουμε και στα άλλα έργα του, κυρίως στο «Μοναστήρι».</div>
<div style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">
Και να αργότερα τα «Ανθη» του Μποντλέρ, όπου βολτάρει στο Παρίσι λίγο περίεργος και λίγο κουρασμένος, όπως κάθε δανδής που σέβεται τον εαυτό του. Και φτάνουμε στη βόλτα της παρακμής, όπου ο Μπένγιαμιν διατρέχει με κριτικό πνεύμα, πάντα στο Παρίσι, και την αναλύει στις κινήσεις και στα passages. Μέχρι που, με τον Τζόις ή, καλύτερα, με τον Μπλουμ, φτάνουμε στην πιο ονομαστή βόλτα του 20ού αιώνα, μέσα από τους δρόμους του Δουβλίνου. Μια λογοτεχνική βόλτα τόσο ονομαστή που ακόμη και σήμερα αναφερόμαστε στη διαδρομή που χαράχτηκε σ’ έναν χάρτη και που γιορτάζεται στο Δουβλίνο την ημέρα που πραγματοποιήθηκε, στις 16 Ιουνίου.</div>
<div style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">
Και ο Προυστ, στην «Αναζήτηση» κάνει βόλτα στη σκιά των ανθισμένων κορασίδων, και βυθισμένος σ’ έναν ανήσυχο ύπνο γράφει ότι η εφηβεία του περιέκλειε στο ίδιο όνειρο όλη τη γειτονιά όπου περπατούσε. Κάνει βόλτα με τον σκύλο του, Μπάουσκαν, ο Τόμας Μαν στο «Σκύλος και αφέντης», και ο Ρόμπερτ Βάσλερ τιτλοφορεί ακριβώς τη «Βόλτα» σ’ ένα μαγευτικό βιβλιαράκι που αποδίδει στη βόλτα την πνευματική πεμπτουσία και δημιουργεί την υφολογική μίμηση.</div>
<div style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">
Σε κάθε έναν από τους παραπάνω συγγραφείς η βόλτα γίνεται μεταφορά της γραφής τους και της άποψής τους για τον κόσμο, η βόλτα του μυαλού που περιπλανάται και διαλογίζεται πάνω στις αδράνειες και στα ασήμαντα διατρέχει τρυφερές και γλυκές ιδέες αποδίδοντας έτσι στον περιπατητή την αίσθηση της απόλυτης ύπαρξης. Η βόλτα είναι ίσως το πιο ριζοσπαστικό αρχέτυπο της σύγχρονης λογοτεχνίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
* ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ<div>
<br /></div>
<div>
________</div>
<div>
** από το: <a href="http://www.efsyn.gr/arthro/logotehnikes-voltes">http://www.efsyn.gr/arthro/logotehnikes-voltes</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-85639379776805621622018-07-16T13:02:00.002-07:002018-07-16T13:02:50.781-07:00Ζωή Καρέλλη Θεσσαλονίκη (1901 – 1998)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="background-color: #ead1dc;">ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<img height="293" src="https://cdn.sansimera.gr/media/photos/main/Zoe_Karelli.jpg" width="400" /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: #ead1dc;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">Χρυσούλα Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη ή </span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; text-align: justify;">Ζωή Καρέλλη</span></span></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="color: #783f04; font-size: x-large;"><b>Λ</b></span>ογοτεχνικό ψευδώνυμο της ποιήτριας, θεατρικής συγγραφέως, δοκιμιογράφου και μεταφράστριας Χρυσούλας Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη. Υπήρξε επίλεκτο μέλος του λογοτεχνικού κύκλου της Θεσσαλονίκης και εξακολουθεί να παραμένει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες στα νεοελληνικά γράμματα.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
Η Ζωή Καρέλλη γεννήθηκε το 1901 στη Θεσσαλονίκη, σε μία πλούσια οικογένεια της πόλης. Ο πατέρας της, Γαβριήλ Πεντζίκης, ήταν φαρμακοποιός και η μητέρας της, Μαίρη, δασκάλα. Ήταν η μεγαλύτερη από τις τρεις κόρες της οικογένειας, το στερνοπούλι της οποίας υπήρξε ο σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της, ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική, ενώ για ένα διάστημα παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα γράμματα παρουσιάστηκε το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το Τρίτο Μάτι, όπου δημοσίευσε το δοκίμιο Διαθέσεις. Το 1937 πρωτοδημοσίευσε το ποίημά της Φετεπουρσικρί στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες και το 1940 την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Πορεία. Η ποιητική της παρουσία είναι έντονη τη δεκαετία 1948-1958, κατά την οποία εξέδωσε εννέα ποιητικές συλλογές.</div>
<div style="text-align: justify;">
Συνολικά, εξέδωσε δώδεκα ποιητικές συλλογές, πέντε θεατρικά έργα και πολλά δοκίμια, ενώ πολλά κείμενά της βρίσκονται δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Μακεδονικά Γράμματα, Μορφές, Ο Αιώνας μας, Σημερινά Γράμματα, Καινούρια Εποχή, Πνευματική Κύπρος, Νέα Πορεία. Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού Κοχλίας της Θεσσαλονίκης, ψυχή του οποίου ήταν ο αδελφός της Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Ασχολήθηκε, επίσης, με τη λογοτεχνική μετάφραση, κυρίως έργων του Τόμας Έλιοτ, ενώ αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο, κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα (1956) και το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα Ποιήματα 1940-1973 (1974). Το 1982 έγινε η πρώτη γυναίκα που αναγορεύθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1985 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, της απένειμε το Μετάλλιο του Ταξιάρχη του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ την αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα το 1988. Θήτευσε επί πολλά χρόνια στην καλλιτεχνική επιτροπή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Άτομο στοχαστικό και με ποικίλα ενδιαφέροντα, η Ζωή Καρέλλη αφομοίωσε δημιουργικά την ελληνική (αρχαία, βυζαντινή και νέα) και ευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση. Το μεταφυσικό πρόβλημα και η υπαρξιακή αγωνία αποτελούν σταθερούς άξονες της ποίησής της, σε συνδυασμό με τη γυναικεία ευαισθησία. Την προβληματική της ποίησής της μετέφερε και στα θεατρικά της έργα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ζωή Καρέλλη πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις <a href="https://www.sansimera.gr/almanac/1607">16 Ιουλίου</a> 1998, σε ηλικία 97 ετών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #ead1dc;">Εργογραφία</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="background-color: #ead1dc;">Ποίηση</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Πορεία Ι (1940)</div>
<div style="text-align: justify;">
Η εποχή του θανάτου (1948)</div>
<div style="text-align: justify;">
Φαντασία του Χρόνου (1949)</div>
<div style="text-align: justify;">
Της Μοναξιάς και της Έπαρσης (1951)</div>
<div style="text-align: justify;">
Χαλκογραφίες και Εικονίσματα (1952)</div>
<div style="text-align: justify;">
Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955)</div>
<div style="text-align: justify;">
Το πλοίο (1955)</div>
<div style="text-align: justify;">
Παραμύθια του Κήπου (1955)</div>
<div style="text-align: justify;">
Αντιθέσεις (1957)</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Καθρέφτης του Μεσονυκτίου (1958)</div>
<div style="text-align: justify;">
Το σταυροδρόμι (1973)</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα Ποιήματα της Ζωής Καρέλλη (1973)</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τα λουλούδια (1988)</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τη σελήνη (1988)</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τον άνεμο (1988)</div>
<div style="text-align: justify;">
Μικρό ανθολόγιο (1988)</div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιήματα (1996)</div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="background-color: #ead1dc;">Θέατρο</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Διάβολος και η 7η εντολή (1959)</div>
<div style="text-align: justify;">
Ικέτιδες (1962)</div>
<div style="text-align: justify;">
Σιμωνίς Βασιλόπαις του Βυζαντίου (1965)</div>
<div style="text-align: justify;">
Ορέστης (1971)</div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="background-color: #ead1dc;">Δοκίμια</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Περί αμφιβολίας (1958)</div>
<div style="text-align: justify;">
Το απόλυτο στο έργο του Κλωντέλ (1959)</div>
<div style="text-align: justify;">
Περιμένοντας τον Γκοντό · ή Το πάθος της αδράνειας (1967)</div>
<div style="text-align: justify;">
Περί ελευθερίας και ενθουσιασμού στην ποίηση · Παρατηρήσεις (1982)</div>
<div style="text-align: justify;">
Παρατηρήσεις (1982)</div>
<div style="text-align: justify;">
Παρατηρήσεις Β' (1994)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<img src="https://cdn.sansimera.gr/media/photos/multimedia/Zoe_Karelli.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/multimedia/1094">Η Ζωή Καρέλλη διαβάζει Ζωή Καρέλλη - Εργάτης στα Εργαστήρια του Χρόνου</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/64">10 Απριλίου 1938</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/59">Tου Kαλοκαιριού, IIΙ</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/62">Αντιγόνη</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/60">Εργάτης στα Εργαστήρια του Χρόνου</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/58">Η Άνθρωπος</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/61">Τα Εικονίσματα III</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/anthology/63">Το Σώμα Μου</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
____________</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://www.sansimera.gr/biographies/675">https://www.sansimera.gr/biographies/675</a></div>
</span></div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-80928581150162312152018-06-06T10:34:00.000-07:002018-06-06T10:34:49.258-07:00Σαν σήμερα στις 06 Ιουνίου το 1916 πέθανε ο Μιχαήλ Μητσάκης! Έλληνας πεζογράφος, κριτικός και δημοσιογράφος!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghSkc-OJYFAWZtKOmHmC4zUQFE3gIq93vdSKdH1YjnZe0Y-FQquCRJwRWV-4hbvlix1JfcLkEEQNGMc6Otfkq7g82TdxIF-a1yrdbiExvOlHbZ6FyntM-SUxLHWbI0Ufxr2MO6Ipm8dHmi/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="74" data-original-width="113" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghSkc-OJYFAWZtKOmHmC4zUQFE3gIq93vdSKdH1YjnZe0Y-FQquCRJwRWV-4hbvlix1JfcLkEEQNGMc6Otfkq7g82TdxIF-a1yrdbiExvOlHbZ6FyntM-SUxLHWbI0Ufxr2MO6Ipm8dHmi/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" /></a></div>
<div>
<br /></div>
ΓΡΑΜΜΑΤΑ & ΤΕΧΝΕΣ<br /><span style="color: #999999;">6 Ιουνίου 2018</span><div>
<br /><div style="text-align: center;">
<img height="263" src="http://www.athensmagazine.gr/photos/w_800px/articles/201806/87d909_mixail_mitsakis.jpg" width="400" /></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="color: #741b47; font-size: x-large;"><b>Έ</b></span>λληνας πεζογράφος, κριτικός και δημοσιογράφος. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του αστικού ρεαλισμού στην Ελλάδα και κατατάσσεται στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Μιχαήλ Μητσάκης γεννήθηκε στα Μέγαρα, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως δημόσιος υπάλληλος. Ως πιθανές ημερομηνίες γέννησής του αναφέρονται το 1863 και το 1865, αν και ο ίδιος ισχυριζόταν ότι γεννήθηκε το 1868. Γιος του Αριστείδη Μητσάκη και της Μαριγώς Γιατράκου, καταγόταν από τη Λακωνία. Μεγάλωσε στη Σπάρτη, όπου ως γυμνασιόπαις εξέδιδε τη μαθητική εφημερίδα «Ταΰγετος».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το 1880 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα ξεκίνησε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Ασμοδαίος» των Εμμανουήλ Ροΐδη και Θέμου Άννινου. Δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Έγραψε διηγήματα, αφηγήματα και κείμενα ταξιδιωτικών εντυπώσεων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Εβδομάς», «Κλειώ», «Εστία», «Αττικόν Μουσείον», «Παρνασσός», «Ίρις των Αθηνών» και τα ημερολόγια «Αττικόν Ημερολόγιον», «Ημερολόγιον του Άστεως», «Εθνικόν Ημερολόγιον», «Ημερολόγιον Ποδογύρου» και «Ελληνικόν Ημερολόγιον», του οποίου διετέλεσε και διευθυντής το 1888. Δημοσίευσε στις εφημερίδες «Μη χάνεσαι» (1882), «Νέα Εφημερίς» (1884 και 1891), το «Άστυ» (1885-87), «Ακρόπολις (1886-88 και 1893-95), «Εφημερίς» (1891) και «Σκριπ» (1896). Με τον Θέμο και τον Μπάμπη Άννινο ίδρυσε το 1885 τη σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Άστυ», ενώ για σύντομο διάστημα εξέδιδε δύο δικές του πολιτικοσατιρικές εφημερίδες με τίτλους «Ο Θόρυβος» και «Η Πρωτεύουσα».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τα λογοτεχνικά κείμενα υπέγραφε με το όνομά του, ενώ τα άρθρα, τα χρονογραφήματα και τις κριτικές με τα αρχικά «Μ.», «μμ.», «Μ.Μ.», ή τα ψευδώνυμα «Μ. Τσακ», «Michelet», «Ιξίων», «Κρακ», «Κόθορνος», «Πλανόδιος», «Καιροσκόπος» και «Στρεψιάδης». Κατά τη διάρκεια της ζωής του εξέδωσε το πεζό «Κουρτοπάσσης: Adieu a un diplomate» (1888), τη νουβέλα «Εις Αθηναίος Χρυσοθήρας» (1890), το δοκίμιο «Το γλωσσικόν ζήτημα εν Ελλάδι, μια φιλολογική σελίς εις δύο γλώσσας» (1892) και το διήγημα «Το γατί» (1893). Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του εκδόθηκε μετά το θάνατό του, από τον Δημήτριο Ταγκόπουλο (1920-1922) και τον Μιχάλη Περάνθη (1956), ενώ το 1987 ο Επαμεινώνδας Γονατάς επιμελήθηκε την έκδοση του διηγήματός του «Ο αυτόχειρ».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Από το 1894 άρχισε να υποφέρει από νευρικές διαταραχές, για τις οποίες νοσηλεύθηκε στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 15 μέρες, στο τέλος του 1894 και τις αρχές του 1895. Έκτοτε, η ψυχική του υγεία συνεχώς επιδεινωνόταν. Το 1896 εισήχθη για πέντε μήνες στο Δρομοκαΐτειο και το 1911, σχεδόν ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του, εισήχθη εκ νέου με διάγνωση «πρώιμη άνοια» («dementia praecox»), ένα είδος σχιζοφρένειας. Μοναδικό έργο αυτής της περιόδου αποτελούν ποιήματα στα γαλλικά, με ελληνικά λεκτικά και φωνητικά στοιχεία, στο περιθώριο ενός τόμου της «Ιλιάδας» και σε σκόρπια φύλλα που εγκατέλειπε σε δημοσιογραφικά γραφεία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το πεζογραφικό έργο του Μητσάκη είναι γραμμένο σε μικτή γλώσσα. Επηρεάστηκε από τα ρεύματα του ρεαλισμού, του νατουραλισμού και του αισθητισμού, καθώς ήταν ενημερωμένος γύρω από τη σύγχρονή του γαλλική λογοτεχνία. Κυρίαρχο θέμα στο έργο του είναι η εσωτερική μετανάστευση, που κυριαρχούσε τότε στην Ελλάδα και η αστική ζωή στην Αθήνα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Μιχαήλ Μητσάκης πέθανε στις 6 Ιουνίου 1916 από περιπνευμονία στο Δρομοκαΐτειο, όπου βρισκόταν έγκλειστος από το 1914.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
___________</div>
<div>
<a href="http://www.athensmagazine.gr/article/retromania/346664-san-shmera-stis-06-ioynioy-to-1916-pethane-o-mixahl-mhtsakhs">http://www.athensmagazine.gr/article/retromania/346664-san-shmera-stis-06-ioynioy-to-1916-pethane-o-mixahl-mhtsakhs</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-16250712819886807912017-06-19T14:22:00.005-07:002017-06-19T14:22:58.941-07:00ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ | Από την αριστοκρατία στο λαό...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_1dwg _1w_m" style="padding: 12px 12px 0px;">
<div>
<div class="_5x46" style="background-color: white; font-family: inherit; font-size: 12px; line-height: 16.08px; margin-bottom: 11px;">
<div class="clearfix _5va3" style="font-family: inherit; margin-bottom: -6px; zoom: 1;">
<a aria-controls="js_qy" aria-describedby="js_qz" aria-haspopup="true" aria-hidden="true" class="_5pb8 _8o _8s lfloat _ohe" data-ft="{"tn":"m"}" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100002630711796" href="https://www.facebook.com/dtzanakakis?fref=nf" id="js_r0" style="color: #365899; cursor: pointer; display: block; float: left; font-family: inherit; margin-right: 8px; text-decoration: none;" tabindex="-1" target=""><div class="_38vo" style="font-family: inherit; position: relative;">
<img alt="" aria-label="Δημήτρης Κ. Τζανακάκης" class="_s0 _5xib _5sq7 _44ma _rw img" role="img" src="https://scontent-mxp1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-1/c0.17.80.80/p80x80/314974_137391759691847_1034471807_n.jpg?oh=2288f2e3cacaa32c95302d9c9765dd4f&oe=59E4F2DD" style="border: 0px; display: block; height: 40px; width: 40px;" /></div>
</a><div class="clearfix _42ef" style="font-family: inherit; overflow: hidden; zoom: 1;">
<div class="rfloat _ohf" style="color: #1d2129; float: right; font-family: inherit;">
</div>
<div class="_5va4" style="font-family: inherit; padding-bottom: 6px;">
<div style="font-family: inherit;">
<div class="_6a _5u5j" style="display: inline-block; font-family: inherit; width: 426.207px;">
<div class="_6a _6b" style="color: #1d2129; display: inline-block; font-family: inherit; height: 40px; vertical-align: middle;">
</div>
<div class="_6a _5u5j _6b" style="display: inline-block; font-family: inherit; vertical-align: middle; width: 426.207px;">
<h5 class="_5pbw _5vra" data-ft="{"tn":"C"}" id="js_3" style="color: #1d2129; font-family: inherit; font-size: 14px; font-weight: normal; line-height: 1.38; margin: 0px 0px 2px; padding: 0px 22px 0px 0px;">
<span class="fwn fcg" style="color: #90949c; font-family: inherit;"><span class="fwb fcg" data-ft="{"tn":";"}" style="font-family: inherit; font-weight: bold;"><a data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100002630711796&extragetparams=%7B%22fref%22%3A%22nf%22%7D" href="https://www.facebook.com/dtzanakakis?fref=nf" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;">Δημήτρης Κ. Τζανακάκης</a><a href="https://www.facebook.com/dtzanakakis?fref=nf" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit; text-decoration: none;"></a></span></span></h5>
<span style="color: #90949c;">ΡΕΘΥΜΝΟ</span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="_5pbx userContent" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_5">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<img height="245" src="https://scontent-mxp1-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/19396670_1279005768863768_3849035038188215930_n.jpg?oh=35931d093d330dd4ef9e82ffa67bad2a&oe=59C9449D" width="400" /></div>
<div style="color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; text-align: center;">
<span style="background-color: #fff2cc; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ | Από την αριστοκρατία στο λαό...</i></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: left;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια</i></span></span></div>
<span style="background-color: white; font-family: Georgia, Times New Roman, serif; line-height: 1.38;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>Εδώ σηκώνετ' όλ' η γη με τους αποθαμένους</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>Κι απάνω - απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους,</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>φωτάει με μιας Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>- χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια,- </i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>κ' είν' οι νεκροί στα ξάγναντα πρωτοπανηγυριώτες».</i></span></div>
<div style="color: #1d2129; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><br /></span></div>
</span><div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Σαν σήμερα 19 Ιούνη 1951 πεθαίνει ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός. Ο Α. Σικελιανός έδρασε μέσα από το ΕΑΜ Διανοουμένων-Καλλιτεχνών και για αυτή τη δράση του στη συνέχεια υπονομεύτηκε τρεις φορές στην υποψηφιότητά του για το βραβείο Νόμπελ. </span></span></div>
<span style="background-color: white; line-height: 1.38;"><div style="color: #1d2129; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: center;">
<b style="color: #bf9000; font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: x-large; line-height: 33.12px;">~~~~~~~~~~~~~~</b></div>
<div style="color: #1d2129; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><i>Το κείμενο που ακολουθεί είναι παλαιότερο αφιέρωμα της Αριστούλας Ελληνούδη στον "Ριζοσπάστη"</i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="color: #bf9000; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b>~~~~~~~~~~~~~~</b></span></span></div>
<div style="color: #1d2129; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: center;">
<span style="line-height: 1.38;"><br /></span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Ο</b></span> Σικελιανός έφυγε πικραμένος και παραγκωνισμένος από την επίσημη μετεμφυλιακή Ελλάδα, συκοφαντημένος και σαν επίτιμος πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, επειδή είχε το σθένος να συμπορευτεί με το ΕΑΜ, και μάλιστα σαν επικεφαλής του ΕΑΜ Διανοουμένων -Καλλιτεχνών. Να μην απαρνηθεί, μετά την απελευθέρωση, τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης. Να μη «συνδράμει» τις προσπάθειες της αγγλοκρατίας και της άρχουσας τάξης για κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ. Να μη «συμφωνήσει» για τις διώξεις των εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Είναι γι' αυτό διπλό το χρέος μας για μια τιμητική αναφορά στον κορυφαίο αυτό δημιουργό - ποιητή της ζωής.</span></div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>«Αστέρι» των αντρειωμένων</b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 1.38;">«Ακούστε, ακούστε με! Αν ετρέμανε/ στην κούνια τα βυζασταρούδια,/ εμένα με νανούρισαν,/ των αντρειωμένων τα τραγούδια./ Εμέ, λεχώνα η μάνα μου,/ στην μπόρα τη μαρτιάτικη/ που 'χε τα ουράνια ανοίξει,/ εσκώθη και με πήρε στην αγκάλη της/ τον πρώτο κεραυνό για να μου δείξει!/ Μάνα φωτιά με βύζαξες/ κ' είναι η καρδιά μου αστέρι;».</span></div>
<span style="background-color: white; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; line-height: 1.38;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Στις 15 του Μάρτη του 1884, γεννιέται στη Λευκάδα το έβδομο και τελευταίο παιδί της Χαρίκλειας και του Ιωάννη Σικελιανού, δασκάλου των Γαλλικών. Το όνομα αυτού Αγγελος. Το αγόρι αυτό, που γεννήθηκε με προσωπίδα, η οποία σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία ήταν «σημάδι» ιδιαίτερης «προίκας» και «μοίρας», έγινε ένας από τους κορυφαίους οραματιστές δημιουργούς, όχι μόνον της Ελλάδας, μα του κόσμου όλου. Γι' αυτό και προτάθηκε για το «Νόμπελ» της Ποίησης, το οποίο, όμως, δεν του δόθηκε λόγω της ύπουλης παρέμβασης «πνευματικών», λεγόμενων, φερεφώνων της επίσημης Ελλάδας, η οποία «τρώει τα καλύτερα παιδιά της», όταν αυτά - όπως ο Σικελιανός που αντιστάθηκε στην εμφυλιοπολεμική και ψυχροπολεμική πολιτική της - δεν υποτάσσουν το πνεύμα και το όραμά τους στις επιδιώξεις και πρακτικές της αντιλαϊκής εξουσίας της.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Καθώς σήμερα χρειάζεται η ποίησή του να ξαναφυσήξει στα σταυροδρόμια του κόσμου, χρειάζεται και η ...αναζωπύρωση της μνήμης του.</span></div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Από την αριστοκρατία, στο λαό</b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 1.38;">> Ρίζα σικελική - εξ ου και το επίθετό του - από παλιά αριστοκρατική οικογένεια, που στα τέλη του 19ου αιώνα ξεπέφτει οικονομικά, ο Σικελιανός αναθρέφεται μέσα σε ένα πνευματικό οικογενειακό περιβάλλον. Δεκατριάχρονος, ακόμα, μαθητής, γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Στα 1901 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και γνωρίζεται με τον πρωτοπόρο ανανεωτή του νεοελληνικού θεάτρου Κωνσταντίνο Χρηστομάνο, στου οποίου τη «Νέα Σκηνή» παίζει σε αρχαίες τραγωδίες, ποθώντας να γίνει ηθοποιός. Πόθος που απέτυχε, αλλά γονιμοποίησε τη δραματουργία του Σικελιανού και τη μεγαλοφυή σύλληψή του για αναβίωση του αρχαίου δράματος με τις «Δελφικές Εορτές» (χρονιά έναρξής τους το 1927).</span></div>
<span style="background-color: white; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; line-height: 1.38;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Το 1902 δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Διόνυσος» και «Παναθήναια». Ακολουθούν ποιήματα στο «Νουμά» και σε άλλα περιοδικά. Ψηλός και απολλώνιας ομορφιάς ο Σικελιανός, υπερηφανεύεται για την αριστοκρατική καταγωγή του. Νιώθει ημίθεος. Σχεδόν ένας αρχαίος θεός. Ενας σύγχρονος Ορφέας. Ενας νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, που ίπταται στα ουράνια, αλλά και στη γη, υπεράνω, όμως, των απλών ανθρώπων. Ενας γητευτής - προσωποποίηση της ποίησης, αλλά και του σαρκικού έρωτα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Με τη «θεϊκότητά» του μάγεψε το 1905 την πλούσια Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, την πρώτη γυναίκα του, η οποία του αφοσιώθηκε ψυχή τε και πνεύματι, στηρίζοντας - και οικονομικά - όλα τα πνευματικά πετάγματα - οράματά του. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση, οι «Δελφικές Εορτές» του. Το «ημιθεϊκό» αίσθημα του Σικελιανού, ίσως, δε θα κρατούσε τόσο πολύ, αν η Εύα Σικελιανού δε σαγηνευόταν από την - όντως ημιθεϊκή - πνευματική και σαρκική μορφή του, τόσο που να υποκλίνεται και στις ερωτικές απιστίες του. Λέγεται, μάλιστα, ότι μια μέρα, που ο Σικελιανός στο σπίτι τους στους Δελφούς είχε περιπτύξεις με άλλη γυναίκα, κάποιος ζήτησε επειγόντως να του μιλήσει. Η Εύα Πάλμερ, με τη γνωστή σ' όσους ήξεραν το ζεύγος Σικελιανού λατρεία της για τον ποιητή, χωρίς ίχνος ιδιοκτησιακής πικρίας, απάντησε στον επισκέπτη: «Ο θεός κάνει έρωτα! Δεν μπορεί να σας δεχτεί τώρα». Το ίδιο μεγαλόψυχα αντιμετώπισε η Πάλμερ και τον έρωτά του με την Αννα Καραμάνη (1938). Εδωσε γενναιόδωρα τη συγκατάθεσή της για το γάμο τους (1940) και εξακολούθησε - όλα τα χρόνια μετά το χωρισμό τους - να τον βοηθά οικονομικά από τις ΗΠΑ και να προβάλλει διεθνώς την ποίησή του και τον ΕΑΜικό αγώνα του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Ποιητής πλούσια προικισμένος, μ' εξαιρετική δύναμη, πάνοπλος τεχνίτης, που άνοιγε τολμηρά καινούριους δρόμους, μια ποίηση με τόνους μεγαλόπρεπους και πλατιούς κυματιστούς ρυθμούς, με πρωτόφαντη αισθησιακή ευφορία, ορμητική μαζί και εκστατική», ο Σικελιανός στα νιάτα του είχε μια ολότελα δική του εξωπραγματική, ουτοπική ιδεολογία. Κι εκείνον τον είχε συνεπάρει η αναγεννητική δύναμη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αλλά μη έχοντας κατανοήσει πραγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα και προορισμό, το 1920, με το πεζογραφικό του «Υπόμνημα στη Μεγαλειότητά του», στον βασιλιά Κωνσταντίνο, του προτείνει να αναλάβει την αρχηγία των Ελλήνων και των Μπολσεβίκων, για έναν «καθαρτήριο θρησκευτικό πόλεμο κατά της αμαρτωλής Ευρώπης».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Αργότερα, ο Σικελιανός συνειδητοποίησε το λάθος του, αποκήρυξε αυτό το κείμενό του και δεν το περιέλαβε στην έκδοση των Απάντων του. Επί σαράντα περίπου χρόνια, γράφοντας πολλά αριστουργηματικά ποιήματα, παραπλανήθηκε με τον ιδεαλισμό του. Και ντρεπόταν γι' αυτό, τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα...</span></div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> <b>Η φλόγα του ΕΑΜ</b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 1.38;">> Βλέποντας ο Σικελιανός το φασισμό να απλώνει πάνω από την Ευρώπη και να αρπάζει στα βρόγχια του τον χιλιοβασανισμένο ελληνικό λαό, πετά τον ιδεαλισμό, τον εγωτισμό, την ωραιοπάθειά του και στρέφει την καρδιά και το πνεύμα του στη ζωή και το λαό. Σμίγει την ποίησή του με τον απελευθερωτικό αγώνα και τους σοσιαλιστικούς πόθους του λαού. Το 1941 εντάσσεται στο ΕΑΜ και πρωτοστατεί στην προπαγάνδισή του με πέντε χειρόγραφα ποιήματα, με τίτλο «Ακριτικά», τα οποία, εικονογραφημένα με ξυλογραφίες του Σπύρου Βασιλείου, κυκλοφορούν παράνομα.</span></div>
<span style="background-color: white; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; line-height: 1.38;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Σ' όλη τη διάρκεια της Κατοχής, υποφέρει όπως όλοι οι αγωνιστές του λαού, γυρίζοντας την πλάτη στη δυνατότητα να ζήσει με άνεση και ασφάλεια. Δημοσιεύει συνεχώς ποιήματά του σε ΕΑΜίτικα έντυπα για το «Νέο Εικοσιένα», όπως αποκαλεί το ΕΑΜ, στο επίγραμμά του «Ανάσταση» (25/3/1942):</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Τα χελιδόνια του θανάτου Σου μηνάν μιαν άνοιξη/ καινούρια, Ελλάδα, κι από τον τάφο Σου γιγάντια γέννα.../ Μάταια βιγλίζει των Ρωμαίων η κουστωδία τριγύρω Σου.../ Ακόμα λίγο, κι ανασταίνεσαι σε νέο Εικοσιένα».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Παράλληλα γράφει τα σπουδαία, επίσης αντιστασιακής πνοής, θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων η «Σίβυλλα» και το κορυφαίο του «Ο θάνατος του Διγενή Ακρίτα». Εργο εμπνευσμένο από τη δημοτική μας ποίηση, που υμνεί τους νέους «Ακρίτες» του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και την απελευθέρωση κάθε ανθρώπου και λαού:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Σηκώθη η λεβεντογενιά/ φρεγάδα μ' ανοιχτά πανιά/ στο νιον αγέρα,/ για ν' αρμενίσει το ντουνιά/ κι ακόμη πέρα...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Με το Νοτιά, με το Βοριά,/ ν' ανοίξει απέραντη ποριά/ στη Λευτεριά, στη Λευτεριά...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Με τ' άργανα ελαφριά, βαριά,/ με το Νοτιά, με το Βοριά,/ λαλάτε την τη Λευτεριά,/ για να γιομόσει τον αγέρα,/ πριν έβγει ο ήλιος να 'μαστ' έτοιμοι/ τη νέα να δούμε μέρα...».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Ο Σικελιανός προφητεύει ότι «Σιμώνει ένας αχός/ της Ιεριχώς σα να γκρεμίζονται τα κάστρα». Κι αφουγκράζεται:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Απ' την αντιβίγλα των λαών κι από τα δάση/ χυμά μια απέραντη πνοή,/ πο 'χει βουή κι αντιβουή:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">"Τόπο στη ζωή!... Τόπο στη Ζωή!..."</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Δεν αποπαίδισεν η Πλάση!».</span></div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 1.38;">Ο ποιητής δε θεώρησε ότι επιτελούσε το καθήκον του με το να υμνεί απλώς τον ΕΑΜικό αγώνα κλεισμένος στο σπίτι του. Τον υμνούσε και δημόσια. Διακινδυνεύοντας. Εφτασε να «χτυπήσει» με τους στίχους του, την καμπάνα του αγώνα και στην κηδεία του Παλαμά. Εβγαζε εγερτήριους λόγους σε διάφορες εκδηλώσεις. Τόλμησε σε εκδήλωση στο Ηρώδειο (Αύγουστος του 1944) να απαγγείλει με τη βροντώδη φωνή του τον αντάρτη «Αστραπόγιαννό» του. Αλλά και σε εκδήλωση μετά την απελευθέρωση (1946) ύμνησε τον αγώνα και τις ιδέες του ΕΑΜ.</span></div>
<span style="background-color: white; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; line-height: 1.38;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Και καθώς είχε, ήδη, πει το μεγάλο «ΝΑΙ» και το μεγάλο «ΟΧΙ» του, στην πρώτη μεταπολεμική εκδήλωση της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ως πρόεδρός της, έκανε μια μεγαλόπνοη προγραμματική ομιλία με θέμα «Προς μια αποφασιστική πνευματική στροφή». Οι ΕΑΜικές ιδέες του Σικελιανού δε λύγισαν ούτε με τον Δεκέμβρη, ούτε στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου. Γιατί, όπως έβαζε τον Μακρυγιάννη να λέει, «Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο, και δε θα μπούμεν εύκολα στου αυγού το τσόφλι, γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα, σ' αυτό να ξαναμπούμε πίσω, μα εγίναμε πουλιά, και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Ο Σικελιανός βλέποντας τη νέα, μετά το Δεκέμβρη, σκλαβιά των αγωνιστών, τοποθετούσε υπεράνω όλων των αγαθών τη Λευτεριά, βάζοντας τον Βλαχογιάννη να λέει:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><b>«Τη Λευτεριά, τη Λευτεριά ως τα ύψη,/ τη Λευτεριά ως το θάνατο,/ τη Λευτεριά ως τον Αδη,/ κι απέκει τ' άλλα είναι καλά, απάνου ή κάτου κόσμος!».</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Και στο επίγραμμά του «25 Μάρτη 1821 - 25 Μάρτη 1946» έλεγε:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Του αγώνα μας πρωτόφλεβα, καρδιά του Εικοσιένα,/ για να σε χαιρετίσουνε ορθό είναι σηκωμένοι/ γυναίκες, γέροντες,/ παιδιά κ' εγώ στη σύναξή τους/ για βιαστικό αντροκάλεσμα, για σημερινό σημάδι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Τι τώρα σμίγει το αίμα Σου στην πιο πλατιά του κοίτη/ μ' όσο αίμα χύθηκεν εχτές, και δες το, ξεχειλίζει/ να μπει ποτάμι ακράταγο με τα ποτάμια τ' άλλα/ των Λαών ορμάν στη Λευτεριά π' ανοίγεται μπροστά τους/ Ανθρωποθάλασσα της Ζωής, σ' Εσέ, Δημοκρατία!».</span></div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38;">
</div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b> Τιμωρημένος αλλά περήφανος</b></span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">> Δεν του τα συγχώρεσε όλα αυτά η μεταπολεμική σκοταδιστική εξουσία. Γι' αυτό και σαμποτάρισε τρεις φορές την υποψηφιότητά του για το Νόμπελ, την οποία έθεσε η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών. Τον πολέμησε και για έναν ακόμα λόγο. Επειδή η ΕΑΜοθραφείσα ΕΕΛ το 1947 τον ανακήρυξε τιμητικά ως επίτιμο πρόεδρό της. Το αντιδραστικό κατεστημένο κατηγόρησε την ΕΕΛ ότι προπαγανδίζει το δεύτερο αντάρτικο. Το «επιχείρημα» ήταν ότι στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή της ΕΕΛ (Γενάρης του '48), την ώρα που ο επίτιμος πρόεδρος της εταιρίας έκοβε την πρωτοχρονιάτικη πίτα, ο Μάρκος Αυγέρης του ευχήθηκε «Να ζήσει σαν τα Ψηλά Βουνά», προπαγανδίζοντας, υποτίθεται, έτσι, τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Με αυτήν την κατηγορία μπήκε μπροστά η «μηχανή» τρομοκράτησης του πνευματικού κόσμου. «Μηχανή», που χώρισε τους λογοτέχνες σε «εθνοπροδότες» και «εθνικόφρονες» και διέσπασε το παλαιότερο σωματείο της χώρας, την ΕΕΛ, με τη δημιουργία της «Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών».</span></div>
<div style="background-color: white; line-height: 1.38; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> <b>«Απόγονος» του Σολωμού και του Κάλβου</b></span></div>
<span style="background-color: white; line-height: 1.38;"><div style="display: inline; margin-top: 6px;">
</div>
</span><div style="background-color: white; line-height: 1.38; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 1.38;">> Ποιητής «απόγονος» του Σολωμού και του Κάλβου. «Θηλασμένος» με τους μύθους και το απολλώνιο κάλλος της αρχαιοελληνικής ποίησης. «Μεθυσμένος» με τον ήλιο και τη φύση της υπαίθρου. «Ανδρωμένος» με την κυριαρχούσα την εποχή της νιότης του νιτσεϊκή φιλοσοφία. «Γητεμένος» από την ποιητική μεγαλαυχία του Ντ' Ανούστσιο και τον εκθαμβωτικό αισθητισμό του Κλωντέλ, αλλά και «ομοαίματος» του Παλαμά, ο Σικελιανός νιώθοντας σαν ημίθεος - Ηνίοχος, άνοιξε με το μεγαλόπνοο, οραματικό, επικολυρικό «άρμα» της ποίησης και της «Δελφικής Ιδέας» του για αδελφοσύνη και ειρήνη των λαών, νέους δρόμους στα Ελληνικά Γράμματα του 20ού αιώνα.</span></div>
<span style="background-color: white; line-height: 1.38;"><div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">«Δρόμοι», που όσο κι αν κατά την πρώτη και δεύτερη δημιουργική του περίοδο δεν οδηγούσαν κατευθείαν στο λαό και για την προκοπή του λαού (όπως, αντίθετα, καθυστερημένα βέβαια, αλλά αταλάντευτα μέχρι το τέλος της ζωής του, συνέβη με την τρίτη και τελευταία δημιουργική του περίοδο), προικοδότησαν όμως - και αυτοί - για πάντα την πνευματική μας κληρονομιά.</span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Ο Σικελιανός παραμένει αθάνατος και κατατάσσεται στην κορυφαία τετράδα των δημιουργών του πρώτου μισού του 20ού αιώνα -Παλαμάς, Βάρναλης, Σικελιανός, Καζαντζάκης - ιδιαίτερα με το έργο της τρίτης δημιουργικής περιόδου του. Περίοδος, που μετρά από το 1941, αφ' ότου, ιδεολογικά ξεκάθαρος και συνειδητοποιημένος πια, απαλλαγμένος από τον ουτοπικό ιδεαλισμό του, τον απόμακρο από την κοινωνική πραγματικότητα και το λαό εγωτικό «αριστοκρατισμό» του και το μότο του «αρχά των αρίστων», δεμένος πια αταλάντευτα με το λαό και τα απελευθερωτικά και σοσιαλιστικά του οράματα, εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Το λαμπρής τέχνης, πολύμορφο συλλαβικά και διεγερτικού ιαμβικού μουσικού παλμού ποιητικό έργο του Σικελιανού, στο σύνολό του (και των δύο πρώτων περιόδων, παρά τις όποιες ιδιομορφίες του, οι οποίες επιδέχονται διάφορες πολιτικο-ιδεολογικού και αισθητικού περιεχομένου παρατηρήσεις), ιδιαίτερα όμως το ΕΑΜικό και διαχρονικής επικαιρότητας έργο των δέκα τελευταίων χρόνων της ζωής του, πρέπει να «θρέψει» και τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές.</span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Γιατί; Γιατί πρόκειται για έργο, που «στο λαό και στη γη βρίσκεται η δύναμη». Εργο, που, χάρη στο «πυρίζωο πνεύμα» του δημιουργού του, «Κρατάει σπαθί, κρατάει φωτιά, κρατάει διπλό πελέκι». Κατέχει τη δύναμη να «κρατά πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής» του λαού. Στο παρόν και το μέλλον. Ωστε:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>«Ο νέος Αδάμ να γεννηθεί/ τρανός ολόφωτος Εωσφόρος,/ (...) με την αμέτρητη συμπόνια της καρδιάς/ και την πνοή του πρώτου Αντάρτη,/ να λευτερώσει το Χριστό από το Σταυρό/ τη γην ολάκερη να περπατήσει/ και μ' όλους του τους αδελφούς/ να ξαναχτίσουμε τη χτίση».</i></span></span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">Ως να 'ρθει η ώρα, δηλαδή, που για κάθε «εσταυρωμένο» πριν, «λυόμενο» πλέον άνθρωπο και λαό «να φουντώσει γύρα του ο παράδεισος τ' ανθρώπου». Ωστε οι νέοι «Ακρίτες» στήνοντας «κλαριά μεγάλα, ν' ανεβεί τ' αμπέλι του Ηλιου,/ κι από παντού πουλιά κι ανθοί και λαοί να ξεκινήσουν/ καινούριου Δέντρου Ζωής τον ίσκιο να χαρούνε». Να κάνουν, σαν να λέμε πράξη το όνειρο του «Διγενή», στον οποίο δίνει φωνή το διαλεκτικά αισιόδοξο σοσιαλιστικό όραμα του Σικελιανού, μιλώντας από το παρελθόν στο μέλλον:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>«Ψεύτικοι θεοί πολλοί σαπίζουνε την πλάση,/ μ' αυτός ο θεός που 'ναι ο λαός θα μείνει πάντα/ στη σαπισμένη γη να φέρει την υγειά της...</i></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Καρδιά, παιδιά... και θ' απλωθεί ο Παράδεισος μια μέρα...».</i></span></span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">
<span style="line-height: 1.38;">...</span></div>
<div style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: right;">
<span style="line-height: 1.38;">Αριστούλα ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ</span></div>
</span><div style="background-color: white; color: #1d2129; line-height: 1.38;">
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-82774920571374038742017-01-10T13:12:00.001-08:002017-01-10T14:24:12.999-08:00Στο γραφείο – του Π. Ένιγουεϊ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #666666; font-size: large;">ΔΙ</span><span style="color: #e06666; font-size: large;">Η</span><span style="color: #666666; font-size: large;">ΓΗΜΑ</span><br />
<span style="color: #666666;">January 10, 2017 </span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<img height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgn4IT2MenQG_fbaG0ZG7i_widOY-Ke4fdt2LNRkj9Vyzd5vgctNRZFA8kBFCQevjX-ZRdjwEmUCkNZv6KKNfi1AE4S0i7AQLiJyWpixXV0jmORR_AKyPLRqZ5aCJkb_SZbUHSwV8KUj1mKMR32sC7PyIp5k9Fj7LpuK5ocoYe_kEY=" width="400" /> </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-size: x-large;"><b style="background-color: #0b5394;"> Στο </b></span> γραφείο πηγαίνω καθημερινά λίγο πριν τις οχτώ. Και φεύγω μετά από οκτώμισι – εννιά ώρες. Μπορεί και παραπάνω· εννιάμισι, δέκα… «Για να τελειώσω τη δουλειά». Μου αρέσει η υπερένταση στη δουλειά. Διαφορετικά βαριέμαι. Κι όταν βαριέμαι δε ξέρω τι να κάνω. Στο γραφείο. Αλλά και γενικότερα. Κυρίως όμως στο γραφείο. Ποτέ δεν κουβεντιάζω με τους γύρω· ποτέ δεν «σερφάρω» άσκοπα στο internet. Προσπαθώ πάντα να τελειώνω τη δουλειά μου γρήγορα και σωστά. Βάζοντας στόχους και κυνηγώντας την αποδοτικότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι πως θα πάρω κάποια αύξηση ή μπόνους. Τώρα με την κρίση αυτά έχουν «κοπεί μαχαίρι». Ούτε όμως και από φόβο· μη με απολύσουν. Για την «τιμή των στόχων», και μόνο. Δε μ’ αρέσει να τεμπελιάζω. Στο γραφείο. Αλλά και γενικότερα. Δουλεύοντας περνά η ώρα γρήγορα. Και αυτό ακριβώς θέλω. Να περάσει η ώρα. Γρήγορα. Να πάρω το μετρό και να γυρίσω σπίτι να συνεχίσω το διήγημα αυτό από εκεί που το σταμάτησα χθες βράδυ.</div>
<br />
_________<br />
<i>[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]</i><br />
<div>
<i><a href="http://frear.gr/?p=16528">http://frear.gr/?p=16528</a></i></div>
</div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2Ffrear.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2017%2F01%2Fbureaucrat-990x500.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgn4IT2MenQG_fbaG0ZG7i_widOY-Ke4fdt2LNRkj9Vyzd5vgctNRZFA8kBFCQevjX-ZRdjwEmUCkNZv6KKNfi1AE4S0i7AQLiJyWpixXV0jmORR_AKyPLRqZ5aCJkb_SZbUHSwV8KUj1mKMR32sC7PyIp5k9Fj7LpuK5ocoYe_kEY=" -->Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-28859267965625125952016-02-08T10:01:00.002-08:002016-02-08T10:01:46.144-08:00Διήγημα "Ινδιάνοι" του Αλ. Μάινα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<section class="content" style="box-sizing: border-box; line-height: 20.9524px;"><h1 class="text-center" style="box-sizing: border-box; color: inherit; font-weight: 500; line-height: 28pt; margin: 20px 0px 60px; text-align: left;">
<div style="background-color: white; color: #222222; display: inline; font-family: verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; line-height: normal;">
</div>
<span style="background-color: #fff2cc; color: #222222; line-height: normal;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: small;">Αλέξιος Μάινας </span></span></h1>
<h1 class="text-center" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: BPtypewrite, 'Courier New', serif; font-size: 20pt; font-weight: 500; line-height: 28pt; margin: 20px 0px 60px; text-align: center;">
Ινδιάνοι</h1>
<h1 class="text-center" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: BPtypewrite, 'Courier New', serif; font-size: 20pt; font-weight: 500; line-height: 28pt; margin: 20px 0px 60px; text-align: center;">
<em style="box-sizing: border-box; font-family: BPtypewrite, 'Courier New', sans-serif; font-size: 14.6667px; line-height: 20.9524px;">Θυμήσου ότι πέρασες.</em></h1>
</section><section class="content" style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: BPtypewrite, 'Courier New', sans-serif; line-height: 20.9524px;"><div class="entry" style="box-sizing: border-box; margin-top: 60px;">
<div style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="color: #b45f06; font-size: x-large;"><b>Τα</b></span><span style="font-size: 14.6667px;"> πρώτα χελιδόνια είχαν εμφανιστεί πάνω απ’ την τάφρο και το υπερυψωμένο μολάκι του φάρου. Αυτό σήμαινε πως δεν ήταν καλοκαίρι, κι ας απείχε μια βδομάδα ακόμα η ισημερία. Ήταν Σεπτέμβρης. Της εξηγούσα πως στη δική μου γλώσσα αυτό σήμαινε τέλη Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Είχαμε συνηθίσει τα σύννεφα που άλλαζαν αποχρώσεις όταν ο ήλιος κατέβαινε στον ορίζοντα και τα φώτιζε από κάτω. Θύμιζαν χώμα. Τα ποδήλατα τα αφήναμε στο σημείο όπου τέλειωνε ο δρόμος και γινόταν πατικωμένη λευκή άμμος, για να μαλακώσει πιο κει κατηφορίζοντας ανάμεσα σε τούφες από αγριόχορτα προς την παραλία. Σε αυτή τη φουρτουνιασμένη σταχτιά θαλασσογραφία, απ’ την οποία μόνο το σκουριασμένο ναυάγιο κάποιου φαλαινοθηρικού και η αίσθηση πετρελαιοκηλίδας έλειπαν, κάναμε ένα μήνα πριν, επί έναν ολόκληρο μήνα, μπάνιο.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Όλη η ζωή είναι ένας μήνας, μη γελιέσαι, έλεγε η Γιούντιτ μέσα Αυγούστου κοιτώντας το νερό. Ήταν μια πρόταση που ποιητικά και δικαιωματικά ανήκει στο Σεπτέμβρη, γιατί είναι ο μήνας όπου τελειώνουν τα ψέματα, ήταν αυτός που θα μας χώριζε, ο μήνας όπου η χρονιά έχει δώσει ό,τι ήταν να δώσει και λείπει μόνο η διάγνωση της ανίατης ασθένειάς της, η κάθοδος στο Δεκέμβρη και η χαριστική βολή του απολογισμού. Η Γιούντιτ όμως δε νοιαζόταν για λογοτεχνικούς κανόνες, το δικό της ευαγγέλιο ήταν ο μοντερνισμός, τα ποιήματά της και οι απογευματινές ρήσεις της αποσκοπούσαν στο ξάφνιασμα ή, ίσως, απλά στο να προκαλούν. Το παρατσούκλι που μου είχε δώσει ήταν «τάρανδος». Δεν υπήρχε κανένας λόγος και δε λειτουργούσε με κανέναν τρόπο. Αν τη ρωτούσες «Γιατί τάρανδος;…», θα έλεγε: «Έτσι. Είναι μεταφορά».</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Η Γιούντιτ είχε σουηδικά μαλλιά και υπέροχα δόντια. Τα ούλα ήταν υγιή και ροζ και φαίνονταν όταν χαμογελούσε. Φαίνονται σε όλες τις φωτογραφίες που μου έδωσε. Τις έδειχνε συχνά σε όποιον ήθελε να δει κάτι επίπεδα βράχια σαν πλάκες να κατεβαίνουν μέχρι την επιφάνεια ενός κόλπου. Στο βάθος ο αέρας τσαλάκωνε δυο δέντρα πάνω από ένα σπίτι από οριζόντια άσπρα μαδέρια. Αν δε μου τις έδινε, θα τις έκλεβα. Συνήθως όταν η μια αδελφή είναι όμορφη, η άλλη είναι εντελώς μέτρια – ή άσχημη. Δεν ξέρω αν η αδελφή τής Γιούντιτ ήταν όντως τόσο όμορφη όσο αυτές οι κοπέλες που έβλεπα πάνω στις εσωτερικές φωτογραφίες της στύσης μου όταν τις έβγαζε από ένα κουτί με μικρά τριαντάφυλλα και τις ξετύλιγε απ’ την κορδέλα, αλλά αυτές οι μικρές Αφροδίτες, έλεγε, είναι η αδελφή της. Αυτές δε μου τις έδωσε, μείναν στην κορδέλα, αλλά δε βαριέσαι. Άλλωστε με τα χρόνια την πατάει κανείς δυο τρεις φορές και μαθαίνει να μην πιστεύει στη θρησκεία της Kodak.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Τη Γιούντιτ όμως την είχα ζωντανή τρεις μήνες μπροστά μου. Ήταν η Άρτεμις, γιατί στο δικό μου δωδεκάθεο αυτή πρεσβεύει τον έρωτα. Που δε δίνεται παρά μόνο κατ’ εξαίρεση. Η Γιούντιτ είχε κερδίσει κι αυτή την ίδια υποτροφία. Με τον ίδιο τρόπο και σχεδόν με το ίδιο βιβλίο. Με λάτρευε ή τη λάτρευα, δεν έχει σημασία, γράφαμε με τον ίδιο τρόπο και αυτό τα λέει όλα. Είχαμε την πλήρη αποδοχή του άλλου.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Σχεδόν δυο μήνες δεν μπαίναμε στη θάλασσα γιατί ήταν ακόμα κρύα. Η υποτροφία κρατούσε τρεις μήνες από μέσα Ιουνίου. Μέναμε σε διπλανά δωμάτια σ’ έναν «οίκο λογοτεχνών», δέκα λεπτά με τα πόδια απ’ τους αμμόλοφους, και ήμασταν οι μόνοι ποιητές. Είχαμε κάτι ακόμα κοινό, ήμασταν με το ένα πόδι Γερμανοί. Εκείνη δήλωνε Σουηδέζα, εγώ, πιο μελαγχολικά, Έλληνας. Κι άλλα κοινά, ένα σωρό. Αλλά, μετά τα τριανταπέντε, τρεις μήνες δεν αρκούνε για μια ζωή. Και ξέρεις ότι τα μισά είναι προβολές, το ξέρεις, είναι. Τα βιβλία είναι βιβλία, αλλά θέλει κι έναν εργάτη η ζωή. Είτε Αθήνα είτε Στοκχόλμη είτε δέκα λεπτά απ’ τη Βαλτική, οτιδήποτε παραπάνω στα πέντε χρόνια θα κατέρρεε. Τουλάχιστον αυτό είπαμε στην τελική συζήτηση. Δηλαδή εκείνη. Έξω απ’ το γράψιμο, το να είσαι Σουηδός είναι ένας όρκος πίστης στο ρεαλισμό, είπε.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν μπορώ να πω την ιστορία τριών μηνών. Στο Δουβλίνο ο μοντερνισμός θέλει 800 σελίδες για μια μέρα. Αλλά εδώ είμαστε δέκα λεπτά απ’ τη Βαλτική. Ίσως μπορώ να πω κάνα δυο επεισόδια. Ίσως μόνο ένα. Η ζωή είναι όπως η ποίηση, σκοτώνεσαι να συνθέσεις κάτι μεγάλο κι όλοι θυμούνται τα ολιγόστιχα. Που κόντεψαν να φύγουν στην επιμέλεια.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Τα χελιδόνια είχαν εμφανιστεί ένα πρωί, ασπρόμαυρα και γρήγορα σαν νυχτερίδες. Εκείνη τα πρωτοείδε. «Μαύρο γάλα του πρωινού», είπε. Περπατούσαμε για λίγο ξυπόλυτοι στην ακτή, σχεδόν πάνω στο νερό. Το κύμα γλιστρούσε απαλά σαν πάνω σε σελίδα κι έσβηνε από πίσω τα ίχνη μας. Μετά ξαναβάλαμε τα παπούτσια, γιατί είχε μπει το φθινόπωρο. Ήταν μια απ’ τις τελευταίες μέρες. Θα γυρνούσε Στοκχόλμη. Εγώ θα έμενα μια βδομάδα παραπάνω για να καπνίσω.</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Είχα την εγρήγορση αυτού που δεν είναι σίγουρος αν έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να πηδήξει στο κενό. Ένιωθα διχασμένος, διπλός. Οι κόκκοι στις πατούσες κολλημένοι με θάλασσα ενοχλούσαν αφόρητα μες στα παπούτσια. Καθίσαμε σε μια πέτρα, τα βγάλαμε και αρχίσαμε να τα χτυπάμε μεταξύ τους. Εγώ ένα δικό της κι ένα δικό μου, κι εκείνη τ’ άλλα δυο. Όλο και πιο δυνατά. Αρχίσαμε να γρυλίζουμε, σχεδόν ουρλιάζαμε, είχε κάτι υστερικό όλο αυτό, αλλά το χρειαζόμασταν. Κάποια στιγμή τής κόπηκε το αλυσιδάκι απ’ το χέρι. Ένα ασημένιο μικρό ρόδο μ’ ένα πετράδι από γυαλί. Το σήκωσα, αλλά δεν της το ’δωσα. «Κόπηκε και το βρήκα στο πάτωμα», είπα. Με κοίταξε. «Ναι», είπε, «αλλά μόνο αν μου δώσεις κάτι κι εσύ». Έψαξε στις τσέπες μου. Έχωσε τα χέρια απ’ το πλάι, αλλά δε βρήκε τίποτα. «Καλά», είπε, «τότε θέλω το ρολόι».</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Αυτό ήταν αδύνατο. Δεν ήμασταν δα παιδιά που παίζουν τους Ινδιάνους. Τα αντικείμενα δεν έχουν για μένα ιδιαίτερη αξία. Δεν είναι σημαντικά. Αλλά το συγκεκριμένο ήταν δώρο και το φορούσα ήδη δεκαπέντε χρόνια. Δεν ήταν δυνατό να της το δώσω για ένα παιχνίδι. Για έναν έρωτα που έληγε. Για μια ανάμνηση, για ένα παρελθόν, για μια μακρινή Σουηδία. Δεν είμαστε παιδιά. Τι να το κάνει εκεί; Να το βάλει στο χαρτοκούτι με τις φωτογραφίες; Να το βάλει στο συρτάρι των επιστολών τού πρώην, που πετιούνται στην αναπόφευκτη επόμενη συγκατοίκηση με Σουηδό; «Για όνομα του Θεού, Γιούντιτ», είπα μέσα στην ανυπόφορη ησυχία δύο λεπτών, «αύριο μεθαύριο φεύγεις, έτσι δεν είναι; Φεύγεις, έτσι δεν είναι;»</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px;">
<span style="color: #cc0000;"> ____________</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: center;">
<em style="box-sizing: border-box;">Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «Το Δέντρο», τχ. 197-198</em></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-size: 14.6667px; margin-bottom: 10px; text-align: left;">
<em style="box-sizing: border-box;"><a href="http://www.litart.gr/indianoi/" style="color: #1155cc; font-family: verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; font-style: normal; line-height: normal;" target="_blank">http://www.litart.gr/indianoi/</a><span style="color: #222222; font-family: verdana, sans-serif; font-size: 12.8px; font-style: normal; line-height: normal;"> </span></em></div>
</div>
</section></div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-41814467821236327662015-05-03T01:20:00.001-07:002015-05-03T01:20:52.240-07:00ΠΟΠΗ ΒΕΡΝΑΡΔΟΥ: Ο χορός της κοιμωμένης<a href="http://poppyvernardou.blogspot.com/2012/01/blog-post.html?spref=bl">ΠΟΠΗ ΒΕΡΝΑΡΔΟΥ: Ο χορός της κοιμωμένης</a>:<br /><br />
* Ταξίδεψε στους τόπους της Ανατολής, όπως τους φανταζόταν πάντα όταν άκουγε τα παραμύθια της γιαγιάς της, και γνώρισε ανθρώπους που ...<br /><br />
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMGdeCIExcHt-tT4btDRt6BVf3YmQ_jViclILaHrEocA0zQMdAVo90uCxeecewmSn_yl_CixI9u7qqIZP0_-fWIkK0f2614ctFI8riTUb1bGFT4CQMFWV0Q6QWgu8hnclD3WJeGFfKnICG/s1600/bc1740c06934528f823cffb9a3744b66.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMGdeCIExcHt-tT4btDRt6BVf3YmQ_jViclILaHrEocA0zQMdAVo90uCxeecewmSn_yl_CixI9u7qqIZP0_-fWIkK0f2614ctFI8riTUb1bGFT4CQMFWV0Q6QWgu8hnclD3WJeGFfKnICG/s1600/bc1740c06934528f823cffb9a3744b66.jpg" height="320" width="225" /></a></div><br />Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-83080899211034711642014-12-10T11:55:00.001-08:002014-12-10T11:55:29.307-08:00Το νέο μυθιστόρημα του Μιτς Αλμπομ με τίτλο "ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" από τις εκδ. Ψυχογιός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="background-color: #cc0000; color: white;"> Ξένη λογοτεχνία </span></b><div>
<span style="color: white;"><b><br /></b></span></div>
<div>
<span style="color: white;"><b><br /></b></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHQ_ZfBTL8h5QDsLAzeyE2vgaMl3NsWYn7iEvX-6UOdC0lpJ6gdUMQ5Qh6AFOyjZgUflUAtadZ8K6zO-xaozyeP3_rq1Fg94izI9PKuvA_CRLz89fMkY068Cc1ZoW1kEpJVtlD5mS7xZDN/s1600/9786180107968_3D.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHQ_ZfBTL8h5QDsLAzeyE2vgaMl3NsWYn7iEvX-6UOdC0lpJ6gdUMQ5Qh6AFOyjZgUflUAtadZ8K6zO-xaozyeP3_rq1Fg94izI9PKuvA_CRLz89fMkY068Cc1ZoW1kEpJVtlD5mS7xZDN/s1600/9786180107968_3D.jpg" height="320" width="312" /></a></div>
<div>
<br /><div>
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ<br />ΜΙΤΣ ΑΛΜΠΟΜ<br />Σελίδες : 336<br />Εκδόσεις Ψυχογιός, </div>
<div>
Αθήνα 2014<span style="color: #999999; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12px; line-height: 17px;"><br /></span></span><br /><br /><div style="text-align: justify;">
<div>
<span style="color: white; font-size: x-large;"><b style="background-color: #bf9000;">Μ</b></span>ια φθινοπωρινή μέρα, τα τηλέφωνα στη μικρή πόλη Κόλντγουοτερ του Μίσιγκαν αρχίζουν να χτυπούν. Οι άνθρωποι που τηλεφωνούν είναι αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και λένε ότι καλούν από τον παράδεισο. </div>
<div>
Την ίδια αυτή μέρα, ο Σάλι Χάρντινγκ βγαίνει από τη φυλακή, όπου είχε μπει για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, η γυναίκα του πέθανε. Επιστρέφει στο σπίτι του με την ελπίδα να ξαναφτιάξει τη ζωή του με τον γιο του. Αντί γι’ αυτό, βρίσκει τους πάντες αναστατωμένους με τα τηλεφωνήματα από τον παράδεισο. Καθώς αυτά όλο και πληθαίνουν, άνθρωποι συρρέουν από παντού για να δουν από κοντά το θαύμα. </div>
<div>
Όταν ο γιος του αρχίζει να κουβαλάει συνεχώς πάνω του ένα πλαστικό τηλέφωνο περιμένοντας τη μητέρα του να τον καλέσει, ο Σάλι αποφασίζει να αντιδράσει, αποδεικνύοντας ότι το φαινόμενο του Κόλντγουοτερ δεν είναι παρά μια απάτη. Είναι όμως; Ή μήπως πρόκειται για το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου; </div>
<div>
Μια συγκινητική ιστορία για τη δύναμη της σχέσης που μας συνδέει με τους αγαπημένους μας που δεν μπορούμε να δούμε.</div>
</div>
<div class="simplewrapper" style="margin: 20px 0px;">
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: brown;"><span style="font-size: 18px;"><span style="font-family: georgia, serif;">…και δυο λόγια από τον συγγραφέα </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το θέμα τής μετά θάνατον ζωής μάς απασχολεί όλους κατά καιρούς και ίσως, όσο μεγαλώνουμε, να μας απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Σίγουρα. Τα δύο τελευταία βιβλία μου αντικατόπτριζαν αυτό το αίσθημα ότι μεγαλώνω. Το ΠΡΩΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, αν και είναι κατά βάση θρίλερ, με θέμα τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή –και το κατά πόσο θέλουμε να πιστέψουμε σε κάτι τέτοιο–, εκφράζει την τωρινή ψυχική μου κατάσταση. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην Ντέμπι, την αδερφή της γυναίκας μου, μόνο δύο χρόνια μεγαλύτερή μας. Πέθανε από καρκίνο του μαστού. Μιλούσε πολύ στο τηλέφωνο, και η γυναίκα μου είχε κρατήσει για καιρό τα μηνύματά της. Φοβόταν για περίπου δύο χρόνια να χρησιμοποιήσει το κινητό της, γιατί νόμιζε ότι θα έσβηνε κατά λάθος τα μηνύματα της αδερφής της… Η μητέρα μου έχει υποστεί δύο εγκεφαλικά και δε μιλάει πια. Δεν ξέρω καν αν με αναγνωρίζει όταν την επισκέπτομαι, γιατί ούτε να γνέψει μπορεί. Και, ξέρετε, μου λείπει πολύ η φωνή της, και έχω συνειδητοποιήσει ότι, μέσω της φωνής, συνδεόμαστε ενστικτωδώς ή συναισθηματικά με κάποιον άλλον. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι τα τηλέφωνα, τα τηλεφωνήματα και το πρώτο τηλέφωνο που κατασκευάστηκε.</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #cc0000; font-size: large;">~~~~~~</span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9L_5DTjtIyrCw0f8EbNv9HvaRhnI29hVXu-ibLx7ytf7HFtNmpUx3tm5gblRD9EVkt2cn29ycYxR5hqkIamnK0mj0KFwUWMlcDnll1XIEyQN66qahHft4VAZdVdjvZo084HhmBYXzX0i-/s1600/919.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9L_5DTjtIyrCw0f8EbNv9HvaRhnI29hVXu-ibLx7ytf7HFtNmpUx3tm5gblRD9EVkt2cn29ycYxR5hqkIamnK0mj0KFwUWMlcDnll1XIEyQN66qahHft4VAZdVdjvZo084HhmBYXzX0i-/s1600/919.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9L_5DTjtIyrCw0f8EbNv9HvaRhnI29hVXu-ibLx7ytf7HFtNmpUx3tm5gblRD9EVkt2cn29ycYxR5hqkIamnK0mj0KFwUWMlcDnll1XIEyQN66qahHft4VAZdVdjvZo084HhmBYXzX0i-/s1600/919.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9L_5DTjtIyrCw0f8EbNv9HvaRhnI29hVXu-ibLx7ytf7HFtNmpUx3tm5gblRD9EVkt2cn29ycYxR5hqkIamnK0mj0KFwUWMlcDnll1XIEyQN66qahHft4VAZdVdjvZo084HhmBYXzX0i-/s1600/919.jpg" height="200" width="160" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<em><span style="color: #333333; font-family: Verdana;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: x-small;">(Απόσπασμα από συνέντευξη του Μιτς Άλμπομ στο <a href="http://articles.chicagotribune.com/">articles.chicagotribune.com</a>)</span></span></span></span></em></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<em><span style="color: #333333; font-family: Verdana;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: x-small;"><br /></span></span></span></span></em></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<em><span style="color: #333333; font-family: Verdana;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: x-small;"><br /></span></span></span></span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΜΙΤΣ ΑΛΜΠΟΜ είναι ευπώλητος συγγραφέας, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και βραβευμένος δημοσιογράφος. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει πάνω από 34 εκατομμύρια αντίτυπα σε 42 γλώσσες, ενώ πέντε από αυτά έχουν βρεθεί στην πρώτη θέση των μπεστ σέλερ της εφημερίδας <b>New York Times</b>. Έχει ιδρύσει επτά φιλανθρωπικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης κλινικής στην Αμερική για άστεγα παιδιά, και ένα ορφανοτροφείο στο Πορτ-ο-Πρενς της Αϊτής. Ζει με τη σύζυγό του στο Ντιτρόιτ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.psichogios.gr/">http://www.psichogios.gr/</a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-56477133068231083932014-07-04T02:04:00.002-07:002014-07-04T02:04:21.021-07:00 ΕΜΙΛΙ ΜΠΑΡ - "ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΡΙΒΙΕΡΑ" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikmGOeCaT1RsXmfO5TRD5PBL38vIVEhSQck4_n9SDbxynA9aZU0CWhNJBP9ffQlbyGNox1yJ9Kbq95GxsLpsZa3jPQisNR9QEBS19qb4ROvtFCaieEn0Lc-V_E31TBdrjArdeL5MlO8HWQ/s1600/9786180105346_3D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikmGOeCaT1RsXmfO5TRD5PBL38vIVEhSQck4_n9SDbxynA9aZU0CWhNJBP9ffQlbyGNox1yJ9Kbq95GxsLpsZa3jPQisNR9QEBS19qb4ROvtFCaieEn0Lc-V_E31TBdrjArdeL5MlO8HWQ/s1600/9786180105346_3D.jpg" height="400" width="391" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Σελίδες 456, Αθήνα 2014 - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002270/nyxterinh-ribiera">http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002270/nyxterinh-ribiera</a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<b><span style="color: #cc0000;">"ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΡΙΒΙΕΡΑ"</span></b> ονομάζεται το τρένο που συνδέει το Λονδίνο με την Κορνουάλη. Αυτό το τρένο παίρνει κάθε εβδομάδα η Λάρα Φιντς για να επιστρέψει στη φαινομενικά τέλεια κι ωστόσο αφόρητα βαρετή ζωή της με τον Σαμ. Και σ’ αυτό το ίδιο τρένο θα γνωρίσει τον Γκάι, που θα γίνει ο παράνομος δεσμός της. <br />Μια νύχτα, ένας φόνος θα ταράξει τη ρουτίνα της Νυχτερινής Ριβιέρας, και η Λάρα θα εξαφανιστεί χωρίς ίχνος. Μόνο η φίλη της, η Άιρις, αμφισβητεί την επίσημη εκδοχή των γεγονότων και αποφασίζει να την αναζητήσει. Για την Άιρις, αυτή θα είναι η αρχή μιας περιπέτειας που θα την οδηγήσει πολύ μακριά, αποκαλύπτοντάς της παλιά εγκλήματα και σκοτεινά μυστικά. <br />Για τη Λάρα, θα είναι το τέλος ενός ταξιδιού που ξεκίνησε πριν από πολύ καιρό. Ενός ταξιδιού που πρέπει να τελειώσει, προτού την καταστρέψει…<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="color: #990000; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>~~~~~~~~~~~~</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333;"><span style="color: #333333;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj73PyZFr2kALT3UCH78l3qsmkFrgLGi18dS-zYlLr2NjV9XGJ45uy5vVG_sZ-13vr86RUD4mMXflbCnpTuTbD6vm6hnMtFcwAsIU9wLEoE9G-4KDLNRSWYTR7ZE9I0sBR9uK7LbA2w0DJC/s1600/882.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj73PyZFr2kALT3UCH78l3qsmkFrgLGi18dS-zYlLr2NjV9XGJ45uy5vVG_sZ-13vr86RUD4mMXflbCnpTuTbD6vm6hnMtFcwAsIU9wLEoE9G-4KDLNRSWYTR7ZE9I0sBR9uK7LbA2w0DJC/s1600/882.jpg" height="200" width="150" /></a><span style="color: #333333; font-family: verdana; font-size: x-small;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: verdana; font-size: x-small;"><br /></span></div>
Η <b style="font-family: verdana; font-size: small;"><span style="color: #cc0000;">ΕΜΙΛΙ ΜΠΑΡ</span></b><span style="color: #333333; font-family: verdana; font-size: x-small;"> ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως δημοσιογράφος, γνωρίζοντας πάντα ότι το πάθος της ήταν η συγγραφή. Αφού εργάστηκε για λίγα χρόνια ως αρθρογράφος στην εφημερίδα Guardian, πρότεινε στους προϊσταμένους της να ταξιδέψει για έναν χρόνο και να καταγράψει τις εμπειρίες της. Η πρότασή της έγινε δεκτή, και το ταξίδι αυτό αποτέλεσε την έμπνευση για το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο Backpack, που απέσπασε το βραβείο W. H. Smith για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς. </span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #333333; font-family: verdana; font-size: x-small;">Το ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΡΙΒΙΕΡΑ είναι το δωδέκατο μυθιστόρημά της. Ζει στην Κορνουάλη με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά τους.</span></div>
<h2 style="color: #a13220; font-family: Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; font-size: 18px; font-weight: normal; line-height: 40px; margin: 0px; padding: 0px 0px 0px 10px;">
<br /></h2>
<div class="container" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: url(http://www.psichogios.gr/site/images/shadow_top_small.png); background-origin: initial; background-position: 50% 0%; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; border-bottom-color: rgb(230, 230, 230); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; border-top-color: rgb(230, 230, 230); border-top-style: solid; border-top-width: 1px; color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 10px;">
<ul class="interviews" style="list-style: none; margin: 0px; padding: 10px 0px;">
<li style="color: #333333; display: block; font-size: 12px; line-height: 20px;"><a href="http://www.emilybarr.com/" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: url(http://www.psichogios.gr/site/images/icon_opinion_tell.png); background-origin: initial; background-position: 10px 50%; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; color: red !important; display: block; margin: 0px; padding: 0px 0px 0px 45px; text-decoration: none;">{site} Προσωπική ιστοσελίδα www.emilybarr.com</a></li>
</ul>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-37633972584372327672014-06-08T02:05:00.002-07:002014-06-08T02:05:41.285-07:00Ποίηση (1963-2011)-Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><img src="http://stokokkino.gr/photos/200x180/rouk%2011402141361.jpg" /><br /><br /><a href="http://stokokkino.gr/article/9013/Poiisi-1963-2011-Katerina-Aggelaki-Rouk">Ποίηση (1963-2011)-Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ</a> <br /><br /><a href="http://stokokkino.gr/article/9013/Poiisi-1963-2011-Katerina-Aggelaki-Rouk">Τα Άπαντα μιας από τις σημαντικότερες εν ζωή ποιήτριες μας, είναι γεγονός.</a><br /><br /><a href="http://stokokkino.gr/article/9013/Poiisi-1963-2011-Katerina-Aggelaki-Rouk">Μέσα θα βρείτε και τις 15 ποιητικές συλλογές της, όπου προσπαθεί να μεταγράψει τους ίσκιους της ζωής του ανθρώπου. </a> <br /><br /><br />- δείτε: <a href="http://www.stokokkino.gr/#sthash.eNQfDdqb.dpuf">http://www.stokokkino.gr/#sthash.eNQfDdqb.dpuf</a></div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-54176406120338331532014-03-23T09:51:00.000-07:002014-03-23T16:55:54.275-07:00Ο Φρόιντ και η λογοτεχνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #666666;"> ΚΥΡΙΑΚΗ, 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 09:50</span><br />
<img src="http://www.bookpress.gr/images/stories/2014-ALL/3-MARTIOS/warhol-sigmund-freud1.jpg" /><br />
<br />
Του Γιώργου Λαμπράκου<br />
<br />
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Οι ποιητές είναι οι ανεπίσημοι νομοθέτες του κόσμου - Π.Μπ. Σέλεϊ </span></i><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Η στενή σχέση του Σίγκμουντ Φρόιντ με τη λογοτεχνία είναι γνωστή και πολυερμηνευμένη. Ο δόκτωρ νευρολογίας και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης διάβαζε φανατικά λογοτεχνία από μικρή ηλικία και έτσι γνώριζε άριστα τους κλασικούς συγγραφείς, αρχαίους και νεότερους, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην ποίηση. Η γνώση αυτή τροφοδοτούσε σε σημαντικότατο βαθμό την ψυχολογική του σκέψη, αλλά και τον περίτεχνο (ακόμα και «λογοτεχνικό», όπως θεωρεί ο Χάρολντ Μπλουμ) τρόπο γραφής του: άλλοτε ο Φρόιντ ενίσχυε τις θεωρίες του επιστρατεύοντας εκ των υστέρων κάποια λογοτεχνικά παραδείγματα, άλλοτε η ίδια η λογοτεχνία τον επηρέαζε άμεσα, γεννώντας του ιδέες και διαισθήσεις για την ανθρώπινη κατάσταση. </span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Ω</b></span>στόσο, σημασία έχει ότι το ενδιαφέρον του Φρόιντ, και της ψυχανάλυσης γενικότερα, για τη λογοτεχνία και τις άλλες τέχνες είναι καθαρά και πρωτίστως ψυχολογικό, όχι αισθητικό. Αυτό σημαίνει πως ο Φρόιντ δεν ενδιαφέρεται τόσο να μας πει ποια λογοτεχνικά ή άλλα έργα έχουν (αισθητική) αξία, όσο το τι φανερώνουν αυτά τα έργα για την ανθρώπινη ψυχολογία και γιατί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b></b><br />
<div style="text-align: center;">
<b><b><span style="color: #cc0000;">Διαχρονικές και πανανθρώπινες ιδέες</span></b></b></div>
<b>
</b><br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η παραπάνω θέση διαφαίνεται και στον κομψό τόμο που ανθολογεί πέντε συναφή κείμενά του, με τον γενικό τίτλο ΟΝτοστογιέφσκι και η πατροκτονία (εκδ. Πατάκη). Σε αυτό το πρώτο και γνωστότερο δοκίμιό του, ο Φρόιντ ασχολείται με την πολυδιάστατη, σχεδόν αχανή προσωπικότητα του κορυφαίου Ρώσου πεζογράφου. Στόχος του δεν είναι να μας πείσει ότι τα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι σημαντικά από λογοτεχνική σκοπιά, αλλά να δείξει πώς ορισμένες βασικές έννοιες και αρχές της ψυχανάλυσης (το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η αμφιθυμία, η νεύρωση, ο ναρκισσισμός, η αμφισεξουαλικότητα) μπορούν να «αναγνωσθούν» στο έργο του Ντοστογιέφσκι. Κατ’ επέκταση, ότι ισχύουν σε διαχρονικό και πανανθρώπινο επίπεδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>«Για τον Ντοστογιέφσκι, ο εγκληματίας φαντάζει σχεδόν σαν σωτήρας που επωμίζεται το φορτίο της ενοχής, το οποίο θα έπρεπε διαφορετικά να φέρουν οι άλλοι»</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Φρόιντ στέκεται ειδικότερα στο ζήτημα του «εγκληματία» στα έργα του Ντοστογιέφσκι. Οι περισσότερες παρατηρήσεις του, εύστοχες ούτως ή άλλως, αξιώνουν γενικευμένη ισχύ: «Για τον εγκληματία, δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά: ο άκρατος εγωισμός και η έντονη τάση προς την καταστροφή· κοινή σε αμφότερα αλλά και προϋπόθεση για την εκδήλωσή τους είναι η απουσία αγάπης». Και παρακάτω: «Για τον Ντοστογιέφσκι, ο εγκληματίας φαντάζει σχεδόν σαν σωτήρας που επωμίζεται το φορτίο της ενοχής, το οποίο θα έπρεπε διαφορετικά να φέρουν οι άλλοι. Δεν χρειάζεται πλέον να διαπράξουμε φόνο αφού τον έχει ήδη διαπράξει εκείνος, αλλά του οφείλουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτό, αλλιώς θα έπρεπε να τον διαπράξουμε οι ίδιοι».</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα επόμενα τέσσερα κείμενα του τόμου, τα οποία γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους («Μια παιδική ανάμνηση από την αυτοβιογραφία του Γκαίτε», «Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία», «Το εφήμερο» και «Ψυχοπαθείς χαρακτήρες επί σκηνής»), ο Φρόιντ συνεχίζει τον ψυχαναλυτικό στοχασμό του αντλώντας ιδέες από τη λογοτεχνία. Έτσι, μια φαινομενικά ακατανόητη πράξη του νεαρού Γκαίτε (αλλά και κάποιων αναλυόμενων) ωθεί τον Φρόιντ στο να διαλευκάνει τον καλυμμένο συμβολισμό της, δηλαδή το ποια πραγματική επιθυμία κάλυπτε – επιθυμία με αξίωση, όπως πάντα, γενικής ισχύος. Σε άλλο δοκίμιο, αναλύει τύπους ανθρώπων που θεωρούν εαυτόν «εξαίρεση», ή, πράγμα ακόμα πιο ενδιαφέρον, «αποτυγχάνουν μπροστά στην επιτυχία». Πέρα από τους προαναφερθέντες κολοσσούς της λογοτεχνίας, ο Φρόιντ θα αναλύσει έργα του Σαίξπηρ, του Ίψεν και του Τσβάιχ, μεταξύ άλλων, ενώ θα σχολιάσει και την εξέλιξη του θεάτρου από την αρχαία τραγωδία στο σύγχρονο ψυχολογικό δράμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συγκίνηση και κριτική σκέψη</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρά τα φαινόμενα, λοιπόν, ο Φρόιντ δεν επιθυμεί, και ευτυχώς, να γίνει κριτικός λογοτεχνίας. Ακόμα και όταν εκτιμά ότι ο Σαίξπηρ «είναι ο μεγαλύτερος όλων των ποιητών» ή ότι «τρία από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά αριστουργήματα όλων των εποχών πραγματεύονται το ίδιο θέμα, δηλαδή την πατροκτονία», ο Φρόιντ δεν κάνει ουσιαστικά λογοτεχνική κριτική, αλλά επιχειρεί να δείξει γιατί τα συγκεκριμένα έργα έχουν τόση ψυχολογική επίδραση στον θεατή-αναγνώστη (η ποιότητα των έργων παίζει σαφώς ρόλο στην επίδρασή τους στον θεατή-αναγνώστη, αλλά δεν είναι αυτό το κυρίαρχο ενδιαφέρον του). Ο θεατής-αναγνώστης συγκινείται όταν βλέπει ή διαβάζει ένα τραγικό ή δραματικό έργο, νιώθει «ταύτιση» με τους χαρακτήρες, διότι κατά βάθος (και χωρίς να το συνειδητοποιεί αμέσως, αφού το βάθος είναι το ασυνείδητο) βιώνει ή/και αναβιώνει μέσα του πολλές από τις σωματικές και κυρίως ψυχονοητικές συγκρούσεις που βλέπει επί σκηνής. Μπορεί η συγκίνηση του θεατή-αναγνώστη (η «εμβάθυνση στην ψευδαίσθηση», όπως γράφει ωραία ο Φρόιντ) να προηγείται, αλλά ύστερα πρέπει να επέλθει η κριτική σκέψη που θα συμβάλλει στην ανάλυση του έργου ώστε να φανερωθούν οι αιτιακές ψυχικές συνάφειες, να αναδειχτεί το ψυχικό υπόστρωμα των χαρακτήρων: δηλαδή, εμάς των ιδίων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο θεατής συγκινείται όταν βλέπει ένα τραγικό ή δραματικό έργο, νιώθει «ταύτιση» με τους χαρακτήρες, διότι κατά βάθος βιώνει ή/και αναβιώνει μέσα του πολλές από τις σωματικές και κυρίως ψυχονοητικές συγκρούσεις που βλέπει επί σκηνής</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχουμε γνωρίσει καλλιτέχνες που εξεγείρονται ακατανόητα όταν κάποιος προσπαθεί να ερμηνεύσει τα έργα τους (και) από ψυχαναλυτική σκοπιά. Ωστόσο, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπαμε εξαρχής, ας τονίσουμε ότι η ψυχανάλυση δεν είναι, δεν ενδιαφέρεται να είναι και κυρίως δεν πρέπει να παριστάνει πως είναι κριτική λογοτεχνίας ή αισθητική θεωρία. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, η ψυχανάλυση διανοίγει μερικούς δρόμους για να δούμε πώς συνδέονται οι καλλιτέχνες με τα έργα τους, αλλά και οι θεατές με τα έργα αυτά, με στόχο να εξάγει γενικότερα συμπεράσματα για τον ανθρώπινο ψυχισμό, όχι για να ορίσει τι είναι καλό και τι κακό στην τέχνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως λένε και οι μεταφραστές στη χρήσιμη εισαγωγή τους, που επισκοπεί τη σχέση του Φρόιντ με τους γερμανόφωνους λογοτέχνες της εποχής του: «ο Φρόιντ ουδέποτε εξέλαβε την ψυχανάλυση ως επίθεση κατά της λογοτεχνίας», απεναντίας πάντα θαύμαζε τους μεγάλους ποιητές, αυτούς τους «άριστους γνώστες της ανθρώπινης ψυχής» (βλ. «Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία»). Τα έργα τέχνης και λογοτεχνίας συνδέονται αναπόφευκτα με τον δημιουργό τους, ο δημιουργός τους συνδέεται αναπόφευκτα με το ανθρώπινο είδος, και το ανθρώπινο είδος διέπεται αναπόφευκτα από κάποιες ψυχικές (και άλλες) σταθερές. Ο Φρόιντ δεν συνδέει τα έργα με τον δημιουργό τους για να εκτιμήσει την ποιότητά τους, αλλά για να ανιχνεύσει τις ψυχικές πηγές τους, πηγές που ενυπάρχουν ως προδιάθεση (και συνεπώς δύνανται να ξεπηδήσουν) σε όλους μας. Το αν ένα έργο αξίζει, δηλαδή αξίζει αισθητικά, είναι άλλη υπόθεση.</div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.politeianet.gr/sygrafeas/lamprakos-giorgos-19124">ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ</a></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<a href="http://www.politeianet.gr/books/97896041646459-freud-sigmund-patakis-o-ntostogefski-kai-i-patroktonia-231190"><img src="http://www.bookpress.gr/images/stories/2014-ALL/3-MARTIOS/dostoyevsky.jpg" /></a><br />
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Ντοστογέφσκι και η Πατροκτονία<br />
Σίγκμουντ Φρόιντ<br />
Μτφρ: Γιάννης Καλιφατίδης, Ηλιάνα Αγγελη<br />
Πατάκη 2014<br />
Σελ. 200, τιμή € 7,70<br />
<br />
<a href="http://www.politeianet.gr/sygrafeas/freud-sigmund-48695">ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ SIGMUND FREUD</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
*από το: </div>
<div>
<a href="http://www.bookpress.gr/kritikes/idees/freud-o-dostoyevsky-kai-i-patroktonia">http://www.bookpress.gr/kritikes/idees/freud-o-dostoyevsky-kai-i-patroktonia</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-20840884075341981282013-11-12T08:57:00.003-08:002013-11-12T09:03:54.519-08:00Νίκος Καζαντζάκης: «Το ταξίδι κι η εξομολόγηση στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b style="background-color: #eeeeee;"> Μιγκέλ ντε Ουναμούνο - Καζαντζάκης </b><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgomU6ICeZYE8phHh0p6-lCYBFl7vHSyIG_eQiX6qf-pzhjto0tmtbOj8o35vpSKCpWwXKHHEtfbP-gU_l2yD_CecEbU2JE7FoP5EJAf-e6roARaQB3c5dluN1ogo1ESi3NEPWjlPwDrSlr/s1600-h/salamanca-photos-0001a.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgomU6ICeZYE8phHh0p6-lCYBFl7vHSyIG_eQiX6qf-pzhjto0tmtbOj8o35vpSKCpWwXKHHEtfbP-gU_l2yD_CecEbU2JE7FoP5EJAf-e6roARaQB3c5dluN1ogo1ESi3NEPWjlPwDrSlr/s320/salamanca-photos-0001a.jpg" /></a><br /><br />«Το ταξίδι κι η εξομολόγηση (κι η δημιουργία είναι η ανώτερη και πιστότερη μορφή της εξομολόγησης) στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου», γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στον πρόλογο του βιβλίου του Ταξιδεύοντας-Ισπανία. Πράγματι, το ταξίδι του έλληνα στοχαστή στη χώρα των Ιβήρων, πριν και κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936–1939), ήταν, όπως φαίνεται, πλούσιο σε εμπειρίες: Άβιλα, Βαγιαδολίδ, Σαλαμάνκα, Μαδρίτη, Τολέδο, Κόρδοβα, Σεβίγια, Γρανάδα, κλπ. Εγώ, θα σταθώ στις εντυπώσεις του από την πόλη της Σαλαμάνκα και συγκεκριμένα από τη συνάντησή του με έναν άλλο μεγάλο στοχαστή, τον ισπανό Μιγκέλ ντε Ουναμούνο.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJDx-7I4m4uIe1142D5EhgqD28lpJ4-mcLk-nLR1ZLrfHhaom4AVyWeBLIVccyzLam_MO-u0lAi35Je-zuZtrKaU4TDFwrl2hnEHBa59i0BJfi95-M7CfwwR8FYalPht8zEk0Kge3lrj0c/s1600-h/200px-MiguelDeUnamuno.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJDx-7I4m4uIe1142D5EhgqD28lpJ4-mcLk-nLR1ZLrfHhaom4AVyWeBLIVccyzLam_MO-u0lAi35Je-zuZtrKaU4TDFwrl2hnEHBa59i0BJfi95-M7CfwwR8FYalPht8zEk0Kge3lrj0c/s320/200px-MiguelDeUnamuno.jpg" /></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<br /><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Ο</b></span> Ουναμούνο (1864 –1936) γεννήθηκε στο Μπιλμπάο, συνέδεσε όμως τη ζωή του με τη Σαλαμάνκα. Άριστος γνώστης των κλασικών γραμμάτων, υπήρξε καθηγητής αρχαίων ελληνικών και αργότερα Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα (ενός από τα αρχαιότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, με έτος ιδρύσεως το 1218), ποιητής και συγγραφέας μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων. Τέλος, ο Ουναμούνο θεωρείται από τους κορυφαίους στοχαστές της γενιάς του, της λεγόμενης γενιάς του 1898. Τα φιλοσοφικά του δοκίμια Για το τραγικό αίσθημα της ζωής (Del sentimiento trágico de la vida, 1913) και Η αγωνία του χριστιανισμού (La agonía del cristianismo, 1925) αποτελούν έργα–σταθμούς στην ιστορία της ευρωπαϊκής σκέψης του εικοστού αιώνα.</div>
</div>
<div>
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiqEg7rx0SeDj7Q7jpzBj9knW8lhoGRgBCTIEe3g_40U6PyX8K_Akp_NsQ6J-WlNLrnQLsl2qagrL4SdJV9iis8aj-9qraWqAG6vlR1qXfa_DxVeuOhLjxOj-yJl_dF3G2oBlA6XB5uFHg/s1600/05957_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiqEg7rx0SeDj7Q7jpzBj9knW8lhoGRgBCTIEe3g_40U6PyX8K_Akp_NsQ6J-WlNLrnQLsl2qagrL4SdJV9iis8aj-9qraWqAG6vlR1qXfa_DxVeuOhLjxOj-yJl_dF3G2oBlA6XB5uFHg/s320/05957_n.jpg" width="320" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Γ</b></span>ράφει, λοιπόν, ο Καζαντζάκης στον τόμο του <b><span style="color: #990000;">Ταξιδεύοντας-Ισπανία</span></b> ότι δεν ήθελε να αφήσει την Σαλαμάνκα χωρίς να συναντήσει «τον τρομερό σκαντζόχοιρο, τον Ουναμούνο». Έτσι και έγινε: τα δύο αυτά μεγαθήρια του πνεύματος, ο ανήσυχος Kρητικός και ο ανήσυχος Bάσκος συναντήθηκαν στο σπίτι του Ουναμούνο. Η συζήτησή τους είναι ζωηρή κι ενδιαφέρουσα: ο Ουναμούνο εκθέτει στον Καζαντζάκη τις ιδέες του σχετικά με το αβάσταχτο πρόσωπο της αλήθειας. Ο απλός λαός –υπογραμμίζει ο ισπανός– έχει ανάγκη να του πουν ψέματα, να τον εξαπατήσουν. ‘Οποιος κοιτάξει την αλήθεια κατάματα πεθαίνει, το λέει κι η Παλαιά Διαθήκη, καταλήγει ο Ουναμούνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Iσπανός βγάζει και διαβάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ο μάρτυς Σαν Μανουέλ Μπουένο (San Manuel Bueno, mártir, 1930). Πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματά του: σε λιγότερες από 50 σελίδες, περιέχεται όλος ο φιλοσοφικός στοχασμός του Ουναμούνο γύρω από το τραγικό αίσθημα της ζωής. Ο ήρωάς του, ο ιερέας πατέρας Μανουήλ, είναι από μόνος του ένα τραγικό πρόσωπο: χωρίς ο ίδιος να πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, κηρύττει στους πιστούς του χωριού του την πίστη στην άλλη ζωή, εξομολογώντας τους και βοηθώντας τους να πεθάνουν εν ειρήνη. Την ελπίδα όμως που κηρύττει και μεταλαμπαδεύει, ο ίδιος την έχει χάσει προ πολλού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το απόσπασμα του έργου που διαβάζει ο Ουναμούνο στον Καζαντζάκη είναι πολύ χαρακτηριστικό: «Η αλήθεια είναι κάτι τρομερό, αβάσταχτο, θανάσιμο...Ο απλός λαός, αν τη μάθει, δε θα μπορέσει πια να ζήσει, και πρέπει να ζήσει, να ζήσει... ». Σ’ αυτό το χωρίο βρίσκεται συμπυκνωμένη όλη η τραγική φιλοσοφία του ισπανού: τον Ουναμούνο δεν τον ενδιέφερε η «ανθρωπότης», σαν όρος αφηρημένος και ουδέτερος. Τον περήφανο αυτό και ντεσπεράντο πολεμιστή (όπως τον λέει ο Καζαντάκης), τον ενδιέφερε πάνω από όλα ο άνθρωπος με σάρκα και οστά, που γεννιέται, ζει, υποφέρει και πεθαίνει. Γράφει ο Ουναμούνο στην πρώτη σελίδα του έργου του Για το τραγικό αίσθημα της ζωής:</div>
Homo sum; nihil humani a me alienum puto, είπε ο ρωμαίος κωμωδιογράφος. Εγώ θα έλεγα καλύτερα: Nullum hominem a me alienum puto; άνθρωπος είμαι, κανέναν άλλον άνθρωπο δε θεωρώ ξένο. Γιατί το επίθετο humanus μου φαίνεται το ίδιο ύποπτο όπως και το ουσιαστικό humanitas, η ανθρωπότητα. Ούτε τα ανθρώπινα ούτε η ανθρωπότητα, ούτε το απλό επίθετο, ούτε το ουσιαστικοποιημένο επίθετο, παρά το συγκεκριμένο ουσιαστικό: ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος με σάρκα και οστά, αυτός που ζει, υποφέρει και πεθαίνει –κυρίως πεθαίνει –, αυτός που τρώει, και πίνει, και παίζει, και κοιμάται, και σκέφτεται, και επιθυμεί: ο άνθρωπος που βλέπουμε και ακούμε, ο αδερφός, ο αληθινός αδερφός.<br />Συγκρίνετε τώρα αυτά τα λόγια του Ουναμούνο με τα γραφόμενα του Καζαντζάκη στην Ασκητική (1927):<br />Ο Θεός μας δεν είναι ένας αφηρημένος στοχασμός, μια λογική ανάγκη, ένα αρμονικό αψηλό οικοδόμημα από συλλογισμούς και φαντασίες. […] Είναι άντρας και γυναίκα, θνητός και αθάνατος, κοπριά και πνεύμα. Γεννάει, γονιμοποιεί και σκοτώνει, έρωτας μαζί και θάνατος […] Ο Θεός μας δεν είναι παντοδύναμος. Αγωνίζεται, κινδυνεύει κάθε στιγμή, τρέμει, παραπατάει σε κάθε ζωντανό, φωνάζει. Ακατάπαυστα νικιέται και πάλι ανασηκώνεται, γιομάτος αίμα και χώματα, και ξαναρχίζει τον αγώνα.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-1poSpPZExLAZRI_Vo916KAvpqCB2dYvz9bSVPNYiMxZVtP9dUKnKchgdGEGyPQwc7fg0Ntc2fvMRPx1WuFjGlY2hLGkdzzdl2DtKdwBjqok9mX98L51hWGxmpBsPW4pXVcAIZJwieOsj/s1600-h/kazantzakis2.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-1poSpPZExLAZRI_Vo916KAvpqCB2dYvz9bSVPNYiMxZVtP9dUKnKchgdGEGyPQwc7fg0Ntc2fvMRPx1WuFjGlY2hLGkdzzdl2DtKdwBjqok9mX98L51hWGxmpBsPW4pXVcAIZJwieOsj/s320/kazantzakis2.jpg" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι δυο στοχαστές αναγνωρίζουν ως θεό τους τον άνθρωπο με σάρκα και οστά, τον κοινό θνητό που ζει, αγωνίζεται και –όπως λέει ο Ουναμούνο– αν και δεν θέλει να πεθάνει, πεθαίνει.<br />Για τον ισπανό στοχαστή, ο σταυρός του ανθρώπου, η πηγή της δυστυχίας του είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τα πλάσματα του ζωϊκού βασιλείου, δηλαδή, η συνείδηση. Σ’ ένα άλλο σημείο του βιβλίου του Για το τραγικό αίσθημα της ζωής δε διστάζει να τη χαρακτηρίσει “αρρώστια”: «Ο άνθρωπος, για να είναι άνθρωπος, για να ’χει συνείδηση, είναι βέβαια, σε σχέση με το γάιδαρο ή με τον κάβουρα, ένα ζώο άρρωστο. Η συνείδηση είναι μια αρρώστια.»<br />Η ίδια συνείδηση ταλαιπώρησε εν ζωή και τον Καζαντζάκη. Μπεργκσονιστής και νιτσεϊστής, μυστικιστής και διονυσιακός, μαρξιστής και βουδιστής, χριστιανός και αγνωστικιστής συνάμα (όπως και ο Ουναμούνο), πέρασε από πολλές ιδεολογίες με την αμφιβολία και την αγωνία μόνιμα εγκαταστημένη στη ζωή του. Αυτό το υπαρξιακό δίλημμα γύρω από το οποίο αμφιταλαντεύτηκαν ο συγγραφέας του Ζορμπά και ο συγγραφέας του San Manuel Bueno, mártir δεν ήταν άλλο παρά το ακόλουθο: μηδενισμός ή πρόσδεση σε μια ηθική πίστη. Και οι δυο βρήκαν διέξοδο μετουσιώνοντας τις τυραννικές τους ιδέες (obsesiones) σε παραμύθια, σε μυθοπλασία, σε ήρωες μυθιστορηματικούς που συναντιούνται με το πεπρωμένο τους, μάχονται και πάσχουν: Σαν Μανουέλ Μπουένο Μάρτυρ, Αουγκούστο Πέρεθ, Ζορμπάς, Μανολιός, Καπετάν Μιχάλης...<br />Ο βάσκος στοχαστής (που όσο προχωράει η συζήτηση φαίνεται όλο και πιο φορτισμένος συναισθηματικά), αποχαιρετά τον κρητικό συνομιλητή του με αυτά τα απεγνωσμένα λόγια: «Δεν είμαι φασιστής μήτε μπολσεβίκος. Είμαι μόνος! Μόνος, όπως ο Κρότσε στην Ιταλία!». Μόνος πεθαίνει και ο Οδυσσέας του Καζαντζάκη, ντεσπεράντο και αμοραλιστής, στην κορυφή ενός παγόβουνου στο Νότιο Πόλο, μετά από ένα ταξίδι αυτογνωσίας. All the rest is silence.<br /><br /><span style="color: #cc0000;">_______</span><br />* Συγγραφέας αυτού του κειμένου είναι η Στέλλα Βουτσά. Είναι απόφοιτος Ελληνικής και Ισπανικής Φιλολογίας και υποψηφία διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα. Το κείμενο αυτό περιλήφθηκε στο τελευταίο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Το Δέντρο.<br /><br /><br /><span style="color: #cc0000;">_________________________</span><br /><a href="http://costas-mavroudis.blogspot.gr/">http://costas-mavroudis.blogspot.gr/</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-75141471017870052212013-11-06T11:12:00.001-08:002013-11-06T11:16:42.906-08:00Ημερολὀγια Καταστρώματος - Γιώργος Σεφέρης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/vcpO94T11N8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Χώρες παραγωγής: Ελλάδα, Κύπρος</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Χρονιά παραγωγής: 2001</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Πρώτη προβολή στην Ελλάδα: 16 Νοεμβρίου 2001 (42ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Στις αίθουσες βγήκε την 1η Φεβρουαρίου του 2002</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Διάρκεια: </span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=vcpO94T11N8#" style="background-color: white; border: 0px; color: #2793e6; cursor: pointer; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px; margin: 0px; padding: 0px;">1:10:16</a><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Αφηγητής: Δημήτρης Καταλειφός</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κατηγορία: Ταινία Τεκμηρίωσης (Ντοκυμαντέρ)</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Παραγωγή: Θάνος Λαμπρόπουλος</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Σενάριο: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Φωτογραφία: Γιάννης Βαρβαρίγος</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Μουσική: Νίκος Κυπουργός</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Τα γυρίσματα έγιναν σε τόπους όπου έζησε και έδρασε ο ποιητής:</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Ελλάδα, Παρίσι, Λονδίνο, Κύπρο, Μικρά Ασία.</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Βραβεύσεις:</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Α' Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Ντοκυμαντέρ το 2001.</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Βραβείο Καλύτερου Ντοκυμαντέρ στον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2001).</span></div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-74546067120759569262013-09-11T11:50:00.004-07:002013-09-11T11:50:56.343-07:00ΔΟΜΗ - Φροντιστήριο με κατεύθυνση: θετική -τεχνολογική<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="post-body entry-content" id="post-body-2553787544548597541" itemprop="description articleBody" style="font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 1.4; position: relative; width: 432px;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCi24Ks6BrQ_XAvYpRjPMUg9GuLNDl5CTgwzY3nu15YAh6iOMvQ24aeSCuHKdUQzk7fHv1lVrTrJ6DsOGTz5Wl3vvpVW7gSx7uhd_hNhVfz9Ekg8D1vp_ny4Ty48-eQvG0AwlXvL92NvAo/s1600/safe_image.jpg" imageanchor="1" style="color: #072535; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCi24Ks6BrQ_XAvYpRjPMUg9GuLNDl5CTgwzY3nu15YAh6iOMvQ24aeSCuHKdUQzk7fHv1lVrTrJ6DsOGTz5Wl3vvpVW7gSx7uhd_hNhVfz9Ekg8D1vp_ny4Ty48-eQvG0AwlXvL92NvAo/s400/safe_image.jpg" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0980392) 1px 1px 5px; background-color: #e9c44d; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 1px solid rgb(120, 63, 4); box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0980392) 1px 1px 5px; padding: 5px; position: relative;" width="400" /></a></div>
<h2 style="font-size: 15px; line-height: normal; margin: 0px 0px 1em; position: relative; text-align: center;">
<br /></h2>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://domi-maroussi.blogspot.gr/" style="color: #072535; text-decoration: none;"><span style="color: #cc0000; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><b>http://domi-maroussi.blogspot.gr/</b></span></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="widget-content" style="font-size: 16px; font-weight: bold; line-height: 22px;">
<a href="http://domi-maroussi.blogspot.gr/" style="color: #bb2188; text-decoration: none;"><img alt="Φροντιστήριο με κατεύθυνση: θετική -τεχνολογική" height="98" id="Image91_img" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB3tauR4a48D3YNzcAb3OcehYY7WLtRD8AjLXOhjxWGDCO23cJMO3jQcQ2On5-Hqv38FCwu6iXrqgPzRORIh0IvgseLNLCQCAYnq9s6qA_Z7MHSKkGlkIegwtZbkYtw81Q8zMwlL-Zapiq/s320/stil3d.JPG" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0980392) 1px 1px 5px; background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 1px solid rgb(238, 238, 238); box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.0980392) 1px 1px 5px; padding: 2px; position: relative; visibility: visible;" width="320" /> </a><br /><div style="text-align: center;">
Δήμητρος 17 & Πλαστήρα 4, 151 24 Μαρούσι Εμπορικό Κέντρο “Φοίνικες”</div>
</div>
<div class="widget-content" style="font-size: 16px; font-weight: bold; line-height: 22px; text-align: center;">
<span class="caption"> (1ος Όροφος) Τηλ.: 210 61 22 806</span></div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-55875654068098689282013-08-18T00:19:00.003-07:002013-08-18T00:21:21.521-07:00Κώστας Βάρναλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZBaaB14uqYBlOAHU58SCa0GAiEhVGcFs17pzGOx7lnieSgtft27LuKQAu83xNDmGQlesRwMSTH0izBtizqG48Y2LRiySsLuR6NjzfiGuEtZAasLKWGheicvv61qn-SwG5al8RKOuuJxeh/s1600/22723_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZBaaB14uqYBlOAHU58SCa0GAiEhVGcFs17pzGOx7lnieSgtft27LuKQAu83xNDmGQlesRwMSTH0izBtizqG48Y2LRiySsLuR6NjzfiGuEtZAasLKWGheicvv61qn-SwG5al8RKOuuJxeh/s400/22723_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<span style="font-size: large;">Εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα.</span><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;">Κώστας Βάρναλης</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;">
<a aria-haspopup="true" aria-owns="js_22" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100001254564064" href="https://www.facebook.com/kikkyrimiimonoporti" id="js_23" style="background-color: transparent; color: #3b5998; cursor: pointer; font-size: 13px; font-weight: bold; line-height: 18px; text-decoration: none;">ΚΙΚΗ ΚΥΡΙΜΗ-ΜΟΝΟΠΟΡΤΗ</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-43099111074089551842013-08-09T04:01:00.002-07:002013-08-09T04:06:31.144-07:00ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ - Το καλοκαίρι του 1963 στην Ελλάδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDN7ELOmPGwi3mCFgn97qmgNS3oxhz0ihi7nREQ0bCpwvW5dlAoz2Q2N0h_Rr1TfA1m3H8MZrJaA_kew30K4SggVRC0VqG963csIGmZTRM2UixIqfsZPKHSZ3exCk4opA-RnKVen3HWTRf/s1600/tsirkas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDN7ELOmPGwi3mCFgn97qmgNS3oxhz0ihi7nREQ0bCpwvW5dlAoz2Q2N0h_Rr1TfA1m3H8MZrJaA_kew30K4SggVRC0VqG963csIGmZTRM2UixIqfsZPKHSZ3exCk4opA-RnKVen3HWTRf/s400/tsirkas.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: left;">Αθήνα, 1974. Με τον</span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: left;"> Μανώλη Γλέζο και τον Στάθη Δρομάζο.</b></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"></span><br />
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<span style="color: #990000; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">
<b>ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ</b></span><br />
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b><br /></b><span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Το</b></span> καλοκαίρι του 1963 είχαμε έρθει στην Ελλάδα για τουρισμό. Γίνεται η εθνικοποίηση του εργοστασίου που δούλευε ο Γιάννης και τηλεφωνούμε σε κάποιους φίλους εκεί να μας στείλουν χειμωνιάτικα ρούχα. Έτσι ήρθαμε μόνιμα στην πατρίδα. Αρχικά πιάσαμε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη―προσωρινά, της κουνιάδας μου ήταν. Τότε συνδεθήκαμε με τον <b><span style="color: #990000;">«Κέδρο»,</span></b> όπου ο Γιάννης έβγαζε τα βιβλία του. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Βλέπαμε την Νανά, τον Βουρνά, τον Διαμαντόπουλο τον ηθοποιό, τον Καλμούχο, τον ζωγράφο. Μετά πήγαμε στον Άγιο Χαράλαμπο και τελικά ήρθαμε εδώ στην Καισαριανή. <br /><br /><b> </b></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b style="background-color: #fff2cc;">Φωτογραφία: Μάριο Ποντέρο.</b></span></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-26366481496992151632013-08-06T01:23:00.003-07:002013-08-06T01:23:32.152-07:00Αιδώς Αργείοι του ΚΩΣΤΗ ΒΑΡΝΑΛΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με ζήλο στα σχολειά της προδοσίας<br />του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά<br />χαίρονται της σκλαβιάς την ξεγνοιασιά<br />και τρέμουν του λαού την παρουσία.<br /><br />Κι αν στα βουνά κραξ΄ η τρομπέτα ανάστα<br />θα τρέξουν τον οχτρό να διπλαρώσουν<br />να ξαναδέσουν τη φτωχιά πατρίδα<br />κι όσοι απροσκύνητοι όλους ντουφεκίδι.<br /><br />Μακρυγιάννη οι πληγές σου από τα βόλια<br />τρέχαν αίματα και όμπυο όλο ζωής<br />μα τώρα διπλοτρέχουνε πατέρα<br />της ψυχής σου οι πληγές από ντροπή.<div>
<br />ΚΩΣΤΗΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ</div>
<div>
<br /><div class="mvm uiStreamAttachments fbMainStreamAttachment" data-ft="{"type":10,"tn":"H"}" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px;">
<div class="clearfix photoRedesign" style="width: 398px; zoom: 1;">
<a ajaxify="https://www.facebook.com/photo.php?fbid=697073700309669&set=a.347936805223362.102597.282786998405010&type=1&relevant_count=1&ref=nf&src=https%3A%2F%2Ffbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net%2Fhphotos-ak-ash3%2F1005682_697073700309669_1833737980_n.jpg&size=268%2C350&source=12" class="uiPhotoThumb photoRedesignAspect" data-ft="{"type":41,"tn":"E"}" href="https://www.facebook.com/photo.php?fbid=697073700309669&set=a.347936805223362.102597.282786998405010&type=1&relevant_count=1&ref=nf" rel="theater" style="border: 0px; color: #3b5998; cursor: pointer; display: block; float: left; position: relative; text-decoration: none;"><div class="uiScaledImageContainer photoWrap" style="height: 385px; overflow: hidden; position: relative; width: 294px;">
<img alt="Αιδώς Αργείοι
Με ζήλο στα σχολειά της προδοσίας
του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά
χαίρονται της σκλαβιάς την ξεγνοιασιά
και τρέμουν του λαού την παρουσία.
Κι αν στα βουνά κραξ΄ η τρομπέτα ανάστα
θα τρέξουν τον οχτρό να διπλαρώσουν
να ξαναδέσουν τη φτωχιά πατρίδα
κι όσοι απροσκύνητοι όλους ντουφεκίδι.
Μακρυγιάννη οι πληγές σου από τα βόλια
τρέχαν αίματα και όμπυο όλο ζωής
μα τώρα διπλοτρέχουνε πατέρα
της ψυχής σου οι πληγές από ντροπή.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ" class="img" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/1005682_697073700309669_1833737980_n.jpg" style="border: 0px; display: block; left: 0px; margin: 0px; max-width: none; min-height: 100%; position: relative;" /></div>
</a></div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-82445358283379478112013-08-03T02:36:00.001-07:002013-08-03T02:36:43.466-07:00Φιλολογικός Λούσιος: "Ημερολόγιο Κατοχής" του Παν. Αναγνώστου<a href="http://filologikos-lousios.blogspot.com/2013/08/blog-post.html?spref=bl">Φιλολογικός Λούσιος: "Ημερολόγιο Κατοχής" του Παν. Αναγνώστου</a>: ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ............................. "Ημερολόγιο Κατοχής" Παν. Αναγνώστου ΕΚΔΟΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚ...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFyZ7rygYsTgaDK5aIMkaSsTz5L2z5KX3m8Jzkuef3IHt-4-3G7k3EDr3l2Z4lTkOpukQOsDry2tvjA-9cuONBdug9yQUzFv49OtXlIlZUO_7wHz4kyQszEkHRF54K5FKyr0pNuiDFg2rN/s1600/74176_449345436749_4408073_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFyZ7rygYsTgaDK5aIMkaSsTz5L2z5KX3m8Jzkuef3IHt-4-3G7k3EDr3l2Z4lTkOpukQOsDry2tvjA-9cuONBdug9yQUzFv49OtXlIlZUO_7wHz4kyQszEkHRF54K5FKyr0pNuiDFg2rN/s1600/74176_449345436749_4408073_n.jpg" /></a></div><br />
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-1866237621573836732013-07-30T23:58:00.001-07:002013-07-30T23:59:39.718-07:00Το απαραίτητο φως.... από το νέο μυθιστόρημα της Ντορίνας Παπαλιού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="article-content" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="border: 0px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; outline: 0px; padding: 0px;">
<img alt="light-dorina" height="133" src="http://www.bookpress.gr/images/stories/2013-ALL/MAIOS/light-dorina.jpg" style="background-color: transparent; border: 0px; float: left; font-size: 12.800000190734863px; line-height: 15.199999809265137px; margin: 5px 10px; outline: 0px; padding: 0px;" width="200" /></div>
<span style="color: #990000;"><b>Προδημοσίευση από το νέο μυθιστόρημα της Ντορίνας Παπαλιού «Το απαραίτητο φως», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ίκαρος.</b></span></div>
<div class="article-content" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<span style="color: #990000;"><b><br /></b></span></div>
<div class="article-content" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<span style="color: #990000;"><b><br /></b></span></div>
<div class="article-content" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<span style="color: #990000;"><b><br /></b></span>
<div style="background-color: transparent; border: 0px; font-family: Tahoma, Arial, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; line-height: 15.199999809265137px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; outline: 0px; padding: 0px;">
<span style="background-color: transparent; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border: 0px; font-size: 12.800000190734863px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">[...]</span></div>
<span style="font-size: large;">ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ στο δικηγορικό γραφείο για να συναντήσει τον Πέτρο. Κι αυτό όχι επειδή τον επιθύμησε, αλλά επειδή χρειαζόταν δυστυχώς τη βοήθειά του για να διεκπεραιώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτό το οποίο είχε αποφασίσει: να πουλήσει το διαμέρισμα του πατέρα της.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000; font-size: x-large;"><b>Η</b></span> ζωή της ήταν πια αλλού, το σπίτι του πατέρα της σύμβολο μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Ήθελε να ξαναφύγει το συντομότερο, την επομένη αν γινόταν, από τον κόσμο που είχε αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της και που τώρα, με έναν παράδοξο τρόπο, μέσα από τις κασέτες και τη φωτογραφία που της άφησε ο πατέρας της, ήταν σαν να προσπαθούσε να χωθεί ξανά στη ζωή της, προκαλώντας της μια βαθιά αίσθηση νοσταλγίας για εκείνον που δεν ήταν πια εκεί, γεμίζοντάς την με ενοχές για την απόμακρη στάση που επέλεξε να κρατήσει απέναντί του, για την αποτυχία της να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα όταν ακόμα ήταν αυτό δυνατόν. Έπρεπε να φύγει αμέσως. Αυτή την περίοδο, άλλωστε, της είχε ανατεθεί το στήσιμο μιας νέας έκθεσης με αφρικανικά εκθέματα στη μικρή αίθουσα του μουσείου ανθρωπολογίας Pitt Rivers, στην Οξφόρδη. Ο χρόνος πίεζε να επιστρέψει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η νεαρή ασκούμενη δικηγόρος που της άνοιξε την πόρτα την ενημέρωσε με την αφόρητη, τσιριχτή φωνή της πως ο «κύριος Πέτρος» θα αργούσε λιγάκι, γιατί είχε κάποιο εφετείο. Θα τον περίμενε λοιπόν, της είπε η Λουίζα και προχώρησε. Αντίθετα όμως από την προηγουμένη, που δεν είχε τολμήσει ούτε να πλησιάσει τη μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου του πατέρα της, τώρα την άνοιξε και μπήκε χωρίς δισταγμό, με μια πρωτόγνωρη περιέργεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στην ησυχία του γραφείου του τίποτα δεν της θύμιζε τον πατέρα της. Ελάχιστες φορές τον είχε επισκεφθεί εδώ και δεν είχε μια συγκεκριμένη εικόνα του μέσα στο χώρο – ήταν ένα δωμάτιο χωρίς μνήμες. Δεν της άρεσε να έρχεται εδώ, δεν το συμπαθούσε καθόλου το γραφείο του, για την ακρίβεια το μισούσε. Τα χρόνια της παιδικής της ηλικίας ήταν ο πιο περίτρανος εχθρός της, εκεί κατοικούσε ο δράκος που την κατατρόπωνε με ένα του φύσημα μονάχα, καθώς εκείνη το έβαζε στα πόδια πριν καν αρχίσει η μάχη. Κάθισε στην καρέκλα του πατέρα της και ασυναίσθητα εστίασε στη σβηστή οθόνη του υπολογιστή του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<img src="http://www.bookpress.gr/images/stories/2013-ALL/MAIOS/papaliou.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν μεσημέρι και η αϋπνία, παρά τους δυνατούς καφέδες που είχε πιεί, της είχε φέρει μια ελαφριά ζαλάδα. Όλη νύχτα είχε μείνει ξάγρυπνη ακούγοντας τις κασέτες μέχρι να τις ολοκληρώσει. Οι εξιστορήσεις των ανθρώπων αυτών, οι διαφορετικές αλλά παρόμοιες εκδοχές της ίδιας ιστορίας, της σύλληψης και της εκτέλεσης τής Λουίζ Χατζηλουκά, δεν την είχαν νανουρίσει. Δεν ήταν αυτός άλλωστε ο σκοπός των αφηγητών τους. Δεν είχαν ούτε στο ελάχιστο τη γλαφυρότητα της περιγραφής του πατέρα της, έτσι όπως τον θυμόταν να της αφηγείται αυτό το κομμάτι της ιστορίας, που αφορούσε τα χρόνια της Κατοχής: τη γιαγιά και τον παππού της να κάνουν πράξεις ηρωικές που άγγιζαν τα όρια του φανταστικού, που θύμιζαν περισσότερο χαρακτήρες υπερηρώων από αμερικάνικα κόμικς παρά πραγματικούς ανθρώπους, κατακτώντας έτσι την προσήλωσή της και κερδίζοντας το θαυμασμό της, τόσο για τους πρωταγωνιστές, όσο και για εκείνον που της έλεγε την ιστορία τους. Περιείχαν όμως κάτι άλλο οι αφηγήσεις στις κασέτες, μια νέα, πιο ακριβή, αρκετά όμως διαφορετική ιστορία. Η έκπληξη που ένιωσε ύστερα από τις μαρτυρίες που άκουσε ήταν μεγάλη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέχρι την προηγουμένη, τα ελάχιστα που γνώριζε η ενήλικη Λουίζα ως αναμφισβήτητα πραγματικά γεγονότα για τους γονείς του πατέρα της ήταν πως η Λουίζ Χατζηλουκά είχε συλληφθεί και εκτελεστεί από τους Γερμανούς το Μάιο του 1944, για τον ενεργό ρόλο της στην Αντίσταση. Ο άντρας της, ο δικηγόρος Αλέξης Λασκαράτος, που με τις επαφές του έκανε ό,τι μπόρεσε για να τη σώσει, είχε σκοτωθεί από αδέσποτη σφαίρα στους δρόμους της Αθήνας λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση, το Δεκέμβρη του ’44. Οι ημερομηνίες ήταν χαραγμένες πάνω στον τάφο τους και στο μυαλό της. Όσο για τον πίνακα της ιστορίας της, τον συνδετικό κρίκο στην οικογενειακή αυτή σάγκα που άρχιζε με τη ζωή του παππού τής Λουίζ Χατζηλουκά, του ζωγράφου Τζόναθαν Ντόντσον, κάπου στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα στη Γλασκόβη, και τελείωνε τα χρόνια της Κατοχής στην Αθήνα, με το θάνατο τής Λουίζ Χατζηλουκά και του Αλέξη Λασκαράτου, αυτό που ήξερε η Λουίζα ήταν πως είχε κατά πάσα πιθανότητα κλαπεί από τους Ναζί, όταν συνέλαβαν τη γιαγιά της. Μέσα από τις κασέτες που άκουσε, όμως, η αλήθεια για το τι συνέβη στους δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά και στον πίνακα, γινόταν πιο συγκεκριμένη. Η Λουίζ Χατζηλουκά είχε συλληφθεί για κατασκοπία από τους Γερμανούς το Μάρτιο του ’44, σε μια αποθήκη, κοντά στο λιμάνι του Πειραιά. Ύστερα από δύο μήνες κράτησης στις φυλακές Αβέρωφ και στο στρατόπεδο στο Χαϊδάρι, η Λουίζ εκτελέστηκε. Ο Αλέξης Λασκαράτος, που σύμφωνα με τις μαρτυρίες, είχε καταφέρει να σώσει πολλούς από το εκτελεστικό απόσπασμα τα χρόνια της Κατοχής, με τις επαφές του ως διαπρεπούς δικηγόρου, έκανε πράγματι ό,τι ήταν δυνατόν για να τη σώσει. Δεν ήταν όμως αυτά πράξεις υπερηρωικές, προσπαθώντας, όπως φανταζόταν μικρή η Λουίζα, να την απαγάγει από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως με διάφορους απίθανους τρόπους. Χρησιμοποίησε αρχικά τις επαφές του, αλλά όταν αυτές δεν απέδωσαν κατέφυγε σε μια πολύ συγκεκριμένη πράξη: τη δωροδοκία. Ο Αλέξης Λασκαράτος έδωσε τον πίνακα του Ντόντσον, σε έναν μεσάζοντα, κάποιον παλαιοπώλη και έμπορο έργων τέχνης ονόματι Μανώλη Σεβαστάκη, ο οποίος είχε αναπτύξει στενές επαφές με τις δυνάμεις κατοχής, κι εκείνος με τη σειρά του σε έναν γερμανό αξιωματικό, κάποιον Έρικ Φλάισλεν, ως αντάλλαγμα για τη ζωή τής Λουίζ. Όμως ο Γερμανός, αξιωματικός των Ες Ντε, της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας, παρά τις διαβεβαιώσεις που είχε λάβει ο Αλέξης Λασκαράτος από τον μεσάζοντα, και ενώ έλαβε το εξαιρετικά πολύτιμο αντάλλαγμα, προς μεγάλη έκπληξη όσων γνώριζαν, υπέγραψε τελικά την καταδικαστική απόφαση και η Λουίζ Χατζηλουκά εκτελέστηκε. Λίγους μήνες αργότερα, μετά την απελευθέρωση, ο Αλέξης Λασκαράτος πράγματι σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά, όπως ήξερε η Λουίζα. Δεν ήταν όμως από μια αδέσποτη σφαίρα, γενικώς και αορίστως, αλλά το πιθανότερο από σφαίρα ελασιτών, άγνωστο το πώς και το γιατί, όταν εκείνος βρέθηκε, επίσης άγνωστο για ποιο λόγο, σε περιοχή υπό τον δικό τους έλεγχο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Λουίζα αναρωτήθηκε, έτσι όπως ήταν καθισμένη στην καρέκλα του πατέρα της, γιατί δεν της είχε πει ποτέ αυτή την εκδοχή της ιστορίας. Αν όχι όταν ήταν μικρή, έστω αργότερα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όποτε ο πατέρας της τύχαινε να αναφερθεί στους γονείς του, τόσο στα παιδικά της χρόνια όσο και στην ενήλικη ζωή της, ήταν πάντοτε με μια απλή φράση, μια σύντομη αναφορά σ’ εκείνους που «χάθηκαν στην Κατοχή». Δεν έλεγε τίποτε περισσότερο γι’ αυτούς. Κι αυτή η μοναδική του φράση είχε κάτι το απόλυτο, ούτε πίκρα ούτε θυμό. Ήταν σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο να ειπωθεί για κείνους ή σαν να μην μπορούσε να μιλήσει γι’ αυτούς έξω από το πλαίσιο της αφήγησης της ιστορίας που της έλεγε όταν ήταν μικρή, της ιστορίας που είχε στο επίκεντρό της την αυτοπροσωπογραφία του Ντόντσον. Κι εκείνη ποτέ δεν επέμεινε με ερωτήσεις. Της είχε περάσει από το νου, όταν ήταν μεγάλη πια, πως ίσως ο πατέρας της δεν γνώριζε περισσότερα για τους γονείς του, ντρεπόταν γι’ αυτό και κατά συνέπεια απέφευγε το θέμα. Απ’ ό,τι φάνηκε όμως τώρα, το τελευταίο δεν μπορούσε να ισχύει. Από τις χρονολογίες των συνεντεύξεων στις κασέτες, ήταν βέβαιο πως όταν ο πατέρας της διηγόταν σ’ εκείνη την ιστορία που αφορούσε τα χρόνια της Κατοχής, γνώριζε ήδη πολύ καλά τις μαρτυρίες που είχε συλλέξει, αυτές που μέχρι το θάνατό του δεν τις είχε αναφέρει στη Λουίζα ποτέ – ούτε τις ίδιες, ούτε εμμέσως το περιεχόμενό τους. Η ουσία όμως της παιδικής της ιστορίας παρέμενε η ίδια. Ή μήπως όχι;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σίγουρα δεν υστερούσαν σε ηρωισμό οι τόσο πιο συγκεκριμένες εξιστορήσεις που είχε μόλις ακούσει. Κι ο πίνακας, όπως κι αν είχαν τα πράγματα, στα χέρια των Γερμανών είχε καταλήξει και σε αυτή την εκδοχή. Ήταν όμως φανερό πως παρέμεναν ορισμένα κρίσιμα αναπάντητα ερωτήματα, τόσο σ’ εκείνον που ρωτούσε τους μάρτυρές του, όσο και στην ίδια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ’ αρχάς, σε ποια αντιστασιακή οργάνωση μπορεί να συμμετείχε η Λουίζ για να έμπλεξε με την κατασκοπία. Αυτό κανείς από τους συνομιλητές του πατέρα της δεν το γνώριζε. Τόσο συνωμοτική ήταν λοιπόν η δράση της, που δεν την ήξερε ούτε ο άντρας της, ούτε οι στενοί της φίλοι – αν όχι τότε, έστω αργότερα, όταν τελείωσε ο πόλεμος; «Το πιο πιθανό είναι να ήταν μέλος κάποιας οργάνωσης που συνεργαζόταν με τους Άγγλους», ανέφερε στις κασέτες ο φίλος του Αλέξη Λασκαράτου, Στρατής Αργυρός. «Κρυφά από τον άνδρα της που την ήθελε ασφαλή στο σπίτι τους να ζωγραφίζει και να φροντίζει εσένα», είχε συμπληρώσει. «Ένα μικρό διάστημα πέρασε από το ΕΑΜ αλλά δεν παρέμεινε», είπε ο ποιητής, ο Μάρκος Βελίδης. Αυτό είχε γίνει καθώς «την είχε πάρει μαζί της σε συναντήσεις του ΕΑΜ η Ιουλία Καρύστη, η ηθοποιός, που η Λουίζ την είχε γνωρίσει από μένα». Ή πάλι, η φίλη της Δάφνη Νομικού είχε πει: «Η Λουίζ όλο γύριζε στους δρόμους με μια κάμερα κρυμμένη. Ειδικά το χειμώνα του μεγάλου λιμού. Τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες. Ήθελε να τις βγάλει έξω, αλλά δεν νομίζω πως βρήκε ποτέ κάποια άκρη. Δεν έμοιαζε τότε να είχε επαφές με κάποια οργάνωση ή πρόσωπα, να ήταν κάπου οργανωμένη. Με ρωτούσε εμένα μήπως ήξερα κάποιον από τον Ερυθρό Σταυρό, να βοηθήσει. Αλλά εγώ δεν ήξερα». Κι ακόμα: «Τον πρώτο καιρό της Κατοχής θυμάμαι πως έβρισκε φάρμακα για τους άγγλους στρατιώτες που κρύβονταν. Τι έκανε αργότερα, με ποιους έμπλεξε, ένας θεός το ξέρει. Στο ΕΑΜ σίγουρα δεν ήταν. Ο Λασκαράτος δεν τους είχε καμία εμπιστοσύνη και σε αυτό τουλάχιστον θα την είχε πείσει. Τον θυμάμαι τον πατέρα σου, ένα βράδυ που τον συνάντησα στο σπίτι τους, όταν μάθαμε ότι συνέλαβαν τη Λουίζ να μονολογεί, “πού πήγε κι έμπλεξε η Λουίζ”, “γιατί μου το έκανε αυτό”. Τι να του έλεγα του Αλέξη έτσι όπως με κοίταζε με τρόμο στα μάτια; Αν ήξερε ή δεν ήξερε όμως το πού ανήκε η Λουίζ, εμένα δεν μου το είπε. Έκανε πάντως ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τη σώσει μετά τη σύλληψή της».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<img src="http://www.bookpress.gr/images/stories/2013-ALL/MAIOS/papaliou-cover.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το δεύτερο που παρατήρησε η Λουίζα στις συζητήσεις του πατέρα της ήταν πως δεν υπήρχε καμία σοβαρή και βάσιμη αιτιολόγηση στο γιατί, αφού είχε επιτευχθεί μια τόσο συγκεκριμένη συμφωνία για τη σωτηρία τής Λουίζ, με τη δωροδοκία ενός καίριου προσώπου –όλοι οι μάρτυρες γνώριζαν για τον πίνακα που είχε δοθεί από τον παππού της μέσω του Σεβαστάκη στον γερμανό αξιωματικό–, η Λουίζ Χατζηλουκά τελικά εκτελέστηκε. Αυτό κανείς δεν μπορούσε να το απαντήσει. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγαν οι περισσότεροι ήταν ανάμεσα στο ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να γλιτώσεις κάποιον από καταδίκη για κατασκοπία και στο ότι ο γερμανός αξιωματικός τούς ξεγέλασε. Όσο για την τύχη του πίνακα του Ντόντσον από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια του Έρικ Φλάισλεν των Ες Ντε, παρέμενε κι αυτό αναπάντητο – και ο πίνακας «ένας ακόμη αγνοούμενος πολέμου», όπως έλεγε ο πατέρας της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τρίτο και τελευταίο κενό ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε γιατί σκότωσαν τον Αλέξη Λασκαράτο στα Δεκεμβριανά. Στο εύλογο ερώτημα του πατέρα της, σχετικά με το τι γύρευε στην ελασοκρατούμενη περιοχή όπου έχασε τη ζωή του στις 14 του Δεκέμβρη, κανείς δεν ήξερε να απαντήσει. «Από τραγική σύμπτωση» είπε κάποιος, ενώ ένας άλλος θεώρησε πως η εξήγηση ίσως βρισκόταν στο ότι το σώμα του βρέθηκε κοντά στα όρια της ζώνης του ΕΑΜ, άρα ίσως ο Αλέξης να μπερδεύτηκε ή και να εγκλωβίστηκε εκεί σε ώρα που ανταλλάσσονταν πυρά. Για το γεγονός πως ο Λασκαράτος δεν είχε συμπάθειες στο ΕΑΜ δεν υπήρχε αμφιβολία, και το ξεκαθάρισε ο Στρατής Αργυρός, που για ένα μεγάλο διάστημα της Κατοχής, απ’ ό,τι ανέφερε, ήταν στο βουνό – όχι με τον ΕΛΑΣ, αλλά με τον αντάρτικο στρατό του ΕΔΕΣ. «Ο Αλέξης, από την ίδρυση του ΕΑΜ κιόλας, είχε διακρίνει τον έλεγχο του ΚΚΕ, και μιλούσε πολύ γι’ αυτό. Κάποιοι ίσως να το ήξεραν, και να τον αναγνώρισαν, ή και να τους προκάλεσε με κάποιο τρόπο και να βρήκαν την τέλεια ευκαιρία να ξεκάνουν άλλον έναν “εχθρό του λαού”». Ο Αργυρός τόνισε πάντως ότι «ο Αλέξης δεν είχε καμία εμπλοκή με αντιστασιακές οργανώσεις, παρέμεινε αμέτοχος στα χρόνια της Κατοχής, βοηθώντας απλώς τους διωκόμενους από τη θέση του και με τις γνωριμίες του, όσο μπορούσε». Τέλος, η ηθοποιός Ιουλία Καρύστη, με φανερά διαφορετική οπτική στα πράγματα περί της σωστής και λανθασμένης πλευράς στην εμφυλιακή σύρραξη, αποφάνθηκε ότι ο Αλέξης Λασκαράτος «βρέθηκε στη λάθος μεριά του δρόμου τη λάθος στιγμή». Αποσπασματικές φράσεις από τις κασέτες και τα τρία αυτά αναπάντητα ερωτήματα γύριζαν στο μυαλό της Λουίζας όσο περίμενε τον Πέτρο, προσπαθώντας να καταλάβει τη σημασία των ντοκουμέντων που της άφησε ο πατέρας της. Ο γερμανός αξιωματικός που έλεγαν πως πήρε τον πίνακα τι να είχε απογίνει; είχε δικαστεί ποτέ ως εγκληματίας πολέμου, όπως αρκετοί άλλοι; μπορεί να ζούσε ακόμη; τον είχε άραγε αναζητήσει ποτέ ο πατέρας της; Δεν είχε μια τέτοια ένδειξη από τις κασέτες. Ο πίνακας φυσικά δεν είχε βρεθεί. Κι εκείνος ο παλαιοπώλης ο Σεβαστάκης; ο μεσάζων; γιατί δεν είχε πάρει συνέντευξη κι απ’ αυτόν ή κάποιον γνωστό του ο πατέρας της, σ’ αυτή την τόσο επίμονη καταγραφή του; Θα ήταν ο πρώτος στον οποίο θα κατέφευγε η ίδια. Μήπως δεν ζούσε πια όταν ο πατέρας της άρχισε να ψάχνει;</div>
<div style="background-color: transparent; border: 0px; font-family: Tahoma, Arial, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; line-height: 15.199999809265137px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
[...]</div>
<br />
<br />
<span style="color: #cc0000;">______________________</span><br />
*από το:<br />
<a href="http://www.bookpress.gr/prodimosieuseis/logotexnia/to-aparaitito-fos">http://www.bookpress.gr/prodimosieuseis/logotexnia/to-aparaitito-fos</a></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-14787789371126219522013-07-21T13:19:00.000-07:002013-07-21T13:19:23.551-07:00O Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ (Ernest Miller Hemingway, 21 Ιουλίου 1899 - 2 Ιουλίου 1961)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #fff2cc; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"><b>Σαν σήμερα...</b></span><br />
<div>
<span aria-live="polite" class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"type":45}" style="display: inline; outline: none; width: auto;" tabindex="0"><div class="text_exposed_root text_exposed" style="display: inline;">
<br /></div>
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPCFfllriGa8_1KA4ait1v8asVM_RV8tOWLhAliziMJUm7IGUpByaKVVDV4qZ26ltjvRIK9IKJ6O55AqDi1JGxlp7a35rql6cmtPAvWCl7DwD5HAqK3XMZYTFRUyzf2lpH2pp7sXx6wsvV/s1600/1003148_268702039928159_474787811_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPCFfllriGa8_1KA4ait1v8asVM_RV8tOWLhAliziMJUm7IGUpByaKVVDV4qZ26ltjvRIK9IKJ6O55AqDi1JGxlp7a35rql6cmtPAvWCl7DwD5HAqK3XMZYTFRUyzf2lpH2pp7sXx6wsvV/s320/1003148_268702039928159_474787811_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<span aria-live="polite" class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"type":45}" id="fbPhotoSnowliftCaption" style="display: inline; outline: none; width: auto;" tabindex="0"><div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_51ec414152d3c0185242384" style="display: inline;">
<br /><span class="text_exposed_show" style="display: inline;"><span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>O</b></span> Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ (Ernest Miller Hemingway, 21 Ιουλίου 1899 - 2 Ιουλίου 1961) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, γνωστός ακόμα και για το δημοσιογραφικό του έργο.<br />Αποτέλεσε μέλος της αποκαλούμενης "Χαμένης Γενιάς" (Lost Generation) των Αμερικανών λογοτεχνών στο Παρίσι, στις δεκαετίες 1920 και 1930.<br />Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται Ο Γέρος και η Θάλασσα, Για ποιον χτυπά η καμπάνα και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. <br />Το 1953 τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.<br /><br /><span style="color: #990000;">_________________________________<br /><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84_%CE%A7%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A" rel="nofollow nofollow" style="background-color: white; cursor: pointer; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-decoration: none;" target="_blank">http://el.wikipedia.org/<wbr></wbr><span class="word_break" style="display: inline-block;"></span>wiki/Έρνεστ_Χέμινγουεϊ</a></span></span></div>
</span></div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-65208482148253465042013-07-15T14:14:00.001-07:002013-07-15T14:14:15.016-07:00"Κλειώ" - Γυμνάσιο Οιχαλίας 2013 (English & Deutsch) - 6η ταινία<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/KpN7bvvn9cQ" width="480"></iframe>Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-28240696672448491442013-07-15T12:13:00.001-07:002013-07-15T12:13:29.314-07:00Narciso Yepes - Concierto de Aranjuez (2)<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/RxwceLlaODM" width="459"></iframe>Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-22561099387128522922013-07-07T12:21:00.005-07:002013-07-07T12:21:57.479-07:00Ο «εφήμερος» λόγος του Κ. Θ. Δημαρά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div id="post-header" style="border-bottom-color: rgb(225, 225, 225); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 5px; margin: 0px 0px 10px; padding: 0px 0px 10px;">
<h2 class="source-container" style="background-position: 0px 50%; border-bottom-color: rgb(225, 225, 225); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; color: #e62222; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 0.85em; margin: 0px 0px 0.7em; padding: 0.2em 0px 0.7em;">
<span style="color: #999999; font-size: 1.25em; font-style: italic;">Σε δύο τόμους, με τον τίτλο «Σύμμικτα, Δ'. </span></h2>
<h2 class="source-container" style="background-position: 0px 50%; border-bottom-color: rgb(225, 225, 225); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; color: #e62222; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; margin: 0px 0px 0.7em; padding: 0.2em 0px 0.7em;">
<span style="color: #999999; font-style: italic;"><span style="font-size: small;">Λόγια περί μεθόδου, συγκεντρώθηκαν 301 επιφυλλίδες από το 1931 ώς το 1989 του ιστορικού της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η Πόπη Πολέμη ολοκλήρωσε την έκδοση που άφησε στη μέση ο εκλιπών Φίλιππος Ηλιού</span></span></h2>
</div>
<div id="post-content" style="float: left; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; width: 420px;">
<div class="post-meta" style="background-color: white; border-top-width: 0px; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 7px 5px 0px;">
<span class="post-meta-item sign" style="border-bottom-color: rgb(153, 153, 153); border-bottom-style: dotted; border-bottom-width: 1px; clear: both; color: #595959; display: block; float: left; font-size: 0.85em; font-weight: bold; line-height: 13px; margin: 0px 0px 2px; padding-bottom: 9px; padding-left: 0px !important; padding-right: 0.2em !important; padding-top: 0px !important;">Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ</span></div>
<div id="post-description" style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 1.2em; font-weight: bold; line-height: 1.15em; overflow: hidden; padding: 0px;">
Η επιφυλλιδογραφία παρά το εφήμερον της γραφής της δεν παύει ποτέ να διαθέτει την αμεσότητα του αισθήματος του γράφοντος. Χωρίς κατ' ανάγκην να είναι επικεντρωμένη σε συμβάντα και γεγονότα της εποχής, πάντως βρίσκει αφορμή σ' αυτά και είτε τα σχολιάζει είτε τα πάει ένα βήμα πιο πέρα, διδάσκοντας ήθος.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<span class="multimediaMIDDLE imageItemMEDIUM" style="display: block; margin: 0px auto 5px; text-align: center; width: 420px;"><a href="http://s.enet.gr/resources/2013-07/24-25-1--2-thumb-large.jpg" rel="shadowbox" style="color: #6385a6; text-decoration: none;" title=""><img alt="" src="http://s.enet.gr/resources/2013-07/24-25-1--2-thumb-medium.jpg" style="border: 0px;" /></a><span class="caption" style="color: grey; display: block; margin-bottom: 0px; margin-top: 6px;"></span></span>Ακόμη και αν η άρνηση εμφιλοχωρεί, ακόμη και τότε δεν σβήνονται ποτέ από τη συλλογική αναγνωστική μνήμη ως τεκμήρια συνειδησιακής περιπέτειας. Πόσω μάλλον, όταν το κείμενο έχει την υπογραφή του συστηματικού φιλόλογου Κωνσταντίνου Θ. Δημαρά.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Στους δύο τόμους, με τον τίτλο «Σύμμικτα, Δ'. Λόγια περί μεθόδου» έχουμε συγκεντρωμένες τριακόσιες μία επιφυλλίδες του Κ.Θ. Δημαρά (1904-1992), τις οποίες επέλεξε ο εκλιπών ιστορικός Φίλιππος Ηλιού (1931-2004) από ένα σώμα, που αριθμεί πάνω από δύο χιλιάδες (συγκεκριμένα 2.092). Η τελική επιμέλεια ανατέθηκε στην Πόπη Πολέμη, η οποία συνέχισε το έργο που άφησε στη μέση ο Φίλιππος Ηλιού. Οι δύο τόμοι (Τόμος Πρώτος 1931-1963 & Τόμος Δεύτερος 1964-1989), λινόδετοι με κουβερτούρα, είναι μία συνέκδοση του Μουσείου Μπενάκη και του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (συνολικά 1.179 σελίδες, τιμή 70 ―).</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Η παρουσία του εισηγητή του όρου «Ελληνικός Διαφωτισμός» υπήρξε εβδομαδιαία και συστηματική, από το 1931 ώς το 1991, ολόκληρα εξήντα χρόνια. Αρχικά από τις στήλες της «Πρωΐας» και της «Πολιτείας» (1931-1932) και δεν άργησε να επιμείνει στην επιλογή του να συνεργαστεί με το «Ελεύθερον Βήμα» (1936-1944) και στο μετονομασμένο «Το Βήμα» (1945-1991).</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Ο υπότιτλος «Λόγια περί μεθόδου» ήταν δημαρική ιδέα που υιοθέτησε ο Φίλιππος Ηλιού, αφού τα «Σύμμικτα» άρχισαν να σχεδιάζονται ενόσω ο Δημαράς βρισκόταν εν ζωή. Το θυμοσοφικό υπότιτλο τον κατέθεσε ο ίδιος ο συγγραφέας, έναν χρόνο προτού πεθάνει σε συνέντευξή του, που δημοσιεύθηκε μεταθανατίως. Οι επιφυλλίδες είναι διατεταγμένες κατά χρονολογική σειρά και όχι κατά θεματική, γιατί σ' αυτή τη μορφή παραδόθηκαν από τον Φίλιππο Ηλιού στον Μανόλη Σαββίδη.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
<span class="multimediaMIDDLE imageItemMEDIUM" style="display: block; margin: 0px auto 5px; text-align: center; width: 420px;"><a href="http://s.enet.gr/resources/2013-07/24-25-2-thumb-large.jpg" rel="shadowbox" style="color: #6385a6; text-decoration: none;" title=""><img alt="" src="http://s.enet.gr/resources/2013-07/24-25-2-thumb-medium.jpg" style="border: 0px;" /></a><span class="caption" style="color: grey; display: block; margin-bottom: 0px; margin-top: 6px;"></span></span>Η επιφυλλιδογραφική πορεία του Κ.Θ. Δημαρά στα πρώτα βήματά της δεν αποποιείται το ρόλο του κριτικού της λογοτεχνίας, ώσπου σταδιακά τον εγκαταλείπει χάριν της αισθητικής θεώρησης και κατόπιν της ιστορικής. Και με τα δικά του λόγια, όταν θέλει να προβεί σε απολογισμό, διευκρινίζει με την απόσταση του χρόνου:</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
«Υστερα από ευρύτερους ή και περισσότερους παραδοσιακούς χώρους αναζητήσεων γύρω από τη λογοτεχνία (ας θυμηθούμε και την άσκηση της κριτικής), επέρασα διαδοχικά, από την μελέτη της ιστορίας της λογοτεχνίας, στην ιστορία των γραμμάτων, από εκεί επορεύθηκα προς την ιστορία των ιδεών [...] και κατέληξα σε ό,τι ονομάζω ιστορία των συνειδήσεων: όχι πώς συνέβησαν τα φαινόμενα, αλλά πώς εκατοπτρίσθηκαν στις συνειδήσεις των μαρτύρων, και πώς η εικόνα τους μεταβιβάστηκε στις συνειδήσεις τών επόμενων γενεών».</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Τα σημεία αναφοράς του, τα οποία δεν τα αντιμετωπίζει πάντα ως εικονίσματα, αλλά συν τω χρόνω παίρνει τις πρέπουσες αποστάσεις, είναι οι: Γιάννης Αποστολάκης, Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Στίλπων Κυριακίδης, Κωνσταντίνος Αμαντος, Θεόφιλος Βορέας.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Παράλληλα, οι αρχαίοι Ελληνες και οι Λατίνοι, τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πνεύματος, αλλά και οι μεγάλοι Ευρωπαίοι στοχαστές, όπως ο Πασκάλ, ο Βολτέρος, ο «μεγαλοφυέστερος ιστοριογράφος των νεωτέρων χρόνων», ο Μισελέ, ο Ρενάν, «μεγάλος δάσκαλος όλων μας, φιλολόγων και ιστοριογράφων». Και από κοντά, οι σχεδόν σύγχρονοί του, ο Ζιλιέν Μπεντά (1867-1956), ο φίλος και οδηγός του Αλμπέρ Τιμπό (1874-1936) και ο Λισιέν Φεβρ (1874-1956). Από τις πρώτες επιφυλλίδες πανταχού παρών ο Κωστής Παλαμάς και θα παραμείνει πιστός μέχρι το τέλος στο «δόγμα» τών τριών Κάπα: Κοραής, Καταρτζής, Κουμανούδης.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; padding: 0px;">
Γλωσσικά, ο Κ.Θ. Δημαράς τάσσεται υπέρ της λογίας δημοτικής, του πλουτισμού του λεξιλογίου και της ανάγκης νεολογισμών, ενώ δεν αρέσκεται σε ιδιωματισμούς και στο σχολαστικισμό της ορθογραφίας. Γιατί πιστεύει ότι η γλώσσα δεν είναι νεκρός οργανισμός, αλλά ζωντανός, ο οποίος διαρκώς εξελίσσεται. Γι' αυτόν το τέλειο ύφος είναι εκείνο «που θα ανταποκρινόταν με τόσην ακρίβεια στα νοούμενα, ώστε θα περνούσε εντελώς απαρατήρητο, αφήνοντας στον ακροατή την ψευδαίσθηση ότι επιτέλους αλήθευσε ο λόγος, και ότι έχουμε να κάνουμε με πράγματα κι όχι με λόγια [...]».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<h2 class="source-container" style="background-position: 0px 50%; border-bottom-color: rgb(225, 225, 225); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; color: #e62222; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; font-size: 0.85em; margin: 0px 0px 0.7em; padding: 0.2em 0px 0.7em;">
Έντυπη Έκδοση <small class="post-meta-item first" style="border: 0px; color: #8c8c8c; font-size: 1em; margin: 0px 0px 0px 2px; padding-bottom: 0px !important; padding-left: 0px; padding-right: 0px !important; padding-top: 0px !important;">Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Ιουλίου 2013</small></h2>
</div>
<div>
<small class="post-meta-item first" style="border: 0px; color: #8c8c8c; font-size: 1em; margin: 0px 0px 0px 2px; padding-bottom: 0px !important; padding-left: 0px; padding-right: 0px !important; padding-top: 0px !important;"><br /></small></div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3658315462042173734.post-85413979530660522172013-07-06T16:25:00.000-07:002013-07-06T16:29:41.438-07:00«Πρωταθλητές» στην ανάγνωση βιβλίων μεταξύ των 30 λαών που συμπεριλαμβάνονται στην έρευνα αναδεικνύονται οι Ινδοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img src="http://diastixo.gr/images/images/news/booksnd.jpg" /><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: large;">Έρευνα σε 30 χώρες του κόσμου (στις οποίες δε συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα) πραγματοποίησε η εταιρεία NOP, αναζητώντας την απάντηση στο ερώτημα: Σε ποιες χώρες οι άνθρωποι διαβάζουν περισσότερο;». Οι απαντήσεις της έρευνας είναι μάλλον μη αναμενόμενες.</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Πρωταθλητές» στην ανάγνωση βιβλίων μεταξύ των 30 λαών που συμπεριλαμβάνονται στην έρευνα αναδεικνύονται οι Ινδοί, που διαβάζουν κατά μέσο όρο 10 ώρες και 42 λεπτά κάθε εβδομάδα, και ακολουθούν οι Ταϋλανδοί με 9 ώρες και 24 λεπτά, οι Κινέζοι με 8 ώρες, οι Φιλιππινέζοι με 7 ώρες και 36 λεπτά και οι Αιγύπτιοι με 7 ώρες και 30 λεπτά.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
Αρκετά πιο πίσω είναι οι Ευρωπαίοι, με τους Γάλλους να διαβάζουν κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα για 6 ώρες και 54 λεπτά, τους Ισπανούς για 5 ώρες και 48 λεπτά τους Γερμανούς για 5 ώρες και 42 λεπτά, και τους Ιταλούς για 5 ώρες και 36 λεπτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολύ χαμηλά (στην 22η θέση, μαζί με τη Γερμανία) βρίσκονται και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με 5 ώρες και 42 λεπτά, ενώ αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι, με βάση τα στοιχεία της έρευνας, οι Ιάπωνες και οι Κορεάτες είναι οι ουραγοί της αναγνωσιμότητας, διαβάζοντας για 4 ώρες και 6 λεπτά και 3 ώρες και 6 λεπτά την εβδομάδα αντίστοιχα.</div>
<br />Οι Έλληνες;;;</span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #666666;">[επιμέλεια: <a href="http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=119:spiros-pistikos&catid=87:spiros-pistikos&Itemid=304">Σπύρος Πιστικός</a>]</span><br />
<div class="article-text-indent" style="margin: 0px; padding: 10px 9px 17px;">
<div class="clear" style="margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; width: 629px;">
<table class="contentpaneopen" style="border-collapse: collapse; border: 0px; width: 629px;"><tbody>
<tr><td style="font-size: 13px; line-height: 16px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: top;"><a href="http://diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=category&id=76:nea&layout=blog&Itemid=292" style="font-size: medium; line-height: normal;"><span style="color: #666666;">ΝΕΑ</span></a></td></tr>
<tr><td style="font-size: 13px; line-height: 16px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: top;" valign="top"><br /></td></tr>
</tbody></table>
</div>
</div>
</div>
</div>
Πάνος Αϊβαλήςhttp://www.blogger.com/profile/08078524942290159272noreply@blogger.com0